Τους 2020 έφτασαν αργά χθες το βράδυ, οι άνθρωποι που πάλεψαν για τη ζωή τους και τελικά έχασαν τη μάχη με τον κορονοϊό, από την αρχή της πανδημίας και μέχρι σήμερα. Ακόμη 606 ασθενείς βρίσκονται σήμερα σε Μονάδες Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ), ενώ οι 597 από αυτούς βρίσκονται σε μηχανική υποστήριξη της αναπνοής. Ακόμη 3.450 ασθενείς νοσηλεύονται στα νοσοκομεία όλης της χώρας.

Η πληρότητα στις κλίνες ΜΕΘ της Θεσσαλονίκης παραμένει στο 99%, ενώ από την περασμένη Τρίτη το βράδυ άρχισαν οι -επιχειρησιακά δύσκολες για το προσωπικό του ΕΚΑΒ και επιβαρυντικές για τους ασθενείς με κορονοϊό- αεροδιακομιδές στα νοσοκομεία της Αθήνας.

Υποψήφιοι ασθενείς για μεταφορά στην Αθήνα με ΕΚΑΒ και C130 της πολεμικής μας αεροπορίας, υπάρχουν πλέον σε όλη την Ελλάδα: από τη Δράμα, τις Σέρρες, την Κατερίνη, μέχρι τη Φλώρινα και τα νησιά.

ΜΕΘ: Οι ασθενείς αποχαιρετούν τηλεφωνικά τους δικούς τους πριν τη διασωλήνωση

Στην χθεσινή εφημερία του ΑΧΕΠΑ Θεσσαλονίκης, βρέθηκαν μέσα σε μόλις 12 ώρες 50 ασθενείς με κορονοϊό. Στους 42 διασωληνωμένους που νοσηλεύονται ήδη στη ΜΕΘ, προστέθηκαν και 4 ακόμη, ενώ οι υπόλοιποι από τους νεοεισαχθέντες ασθενείς, κατέλαβαν τις απλές κλίνες νοσηλείας. Συνολικά στο νοσοκομείο νοσηλεύονται 230 ασθενείς με κορονοϊό.

Ασθενείς έρχονται και φεύγουν. Οι πιο τυχεροί, που νοσηλεύονται στις κλινικές, μπορεί μετά από κάποιες ημέρες να επιστρέψουν στο σπίτι τους υγιείς. Κάποιοι άλλοι, όμως, από τις Μονάδες Εντατικής, δεν γυρίζουν ποτέ. Τον τελευταίο μήνα, οι ασθενείς που καταλήγουν σε θάνατο έχουν αυξηθεί ραγδαία.

Οι γιατροί και οι νοσηλευτές, κουράστηκαν πλέον να χάνουν τόσες πολλές μάχες, παρά τις υπεράνθρωπες προσπάθειες που καταβάλουν, όπως λέει στο iatropedia.gr, ο πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων του ΑΧΕΠΑ, Μπάμπης Κοροξενός:

“Το προσωπικό στην Μονάδα είναι σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση, γιατί βλέπουν πολλούς ασθενείς πλέον που μπαίνουν στη Μονάδα, να μην ξαναβγαίνουν. Όταν οι ασθενείς έχουν ακόμη έχουν επαφή με το περιβάλλον και τους λες ότι θα τους διασωληνώσεις, είναι σαν να τους λες “πεθαίνεις”. Και δεν τους το λέμε, γιατί κάνει κακό στην ψυχολογία του αρρώστου. Οι πιο πολλοί από αυτούς, όμως, το διαισθάνονται και παίρνουν τηλέφωνο τους συγγενείς τους και τους αποχαιρετούν”.

Τα γνώριμα πρόσωπα των συναδέλφων του, έχουν πλέον αλλάξει μορφή, όπως λέει. Γιατί πάνω τους είναι αποτυπωμένοι όλοι οι θάνατοι των ανθρώπων που οι εργαζόμενοι δεν κατάφεραν να βοηθήσουν, γιατί στα χέρια τους δεν έχουν “όπλα”, δηλαδή φάρμακα:

“Συναντώ συναδέλφους τόσα χρόνια μέσα στο νοσοκομείο -35 χρόνια είμαι μέσα- και τους ξέρω διαφορετικούς : άλλος με το χαμόγελο, άλλος με την ιδιοτροπία του. Και τώρα έχουν αλλάξει οι φάτσες τους, έχουν αλλάξει τα πρόσωπά τους. Σήμερα συγκεκριμένα μου είπε μια συνάδελφος “Θα ξαναγίνουμε ποτέ όπως ήμασταν πριν; Ή θα μας καταπλακώσει όλο αυτό για πολλά χρόνια ακόμη;”, λέει.