Ολοι το ήξεραν. Ολοι γνώριζαν συμπεριφορές κακοποίησης. Βαναυσότητας. Με χειροδικίες. Με χαρακτηρισμούς. Με χαστούκια. Με σεξουαλικές παρενοχλήσεις. Ολοι. Ο κόσμος το ’χε τούμπανο κι εκείνοι κρυφό καμάρι.

Ελάτε τώρα όλοι εσείς οι «αντικειμενικοί». Ολοι εσείς οι σεβάσμιοι καθηγητές. Ολοι εσείς με τις μεγάλες, τις έγκυρες, τις σπουδαίες υπογραφές. Ολοι εσείς οι «συνάδελφοι», οι «φίλοι» και οι «γνωστοί». Ολοι το ήξεραν.

Και τα έβλεπαν. Και τα περιστατικά τα γνώριζαν. Και μεταξύ τους τα έλεγαν. Και κουτσομπόλευαν. Και γραφικά τα αντιμετώπιζαν. Και με τις παρέες τους τα χλεύαζαν. Και καθώς τα άκουγαν όλοι μαζί χασκογέλαγαν. Και όλοι μαζί τα δικαιολογούσαν και με απύθμενη επιπολαιότητα στις ευλύγιστες συνειδήσεις τους τα καταχωρούσαν. Και στη συνέχεια τα διέδιδαν. Ο ένας στον άλλον και στον ελεύθερο χρόνο τους καλοπερνούσαν.

Και αν οι καταγγελίες για τον πρώην καλλιτεχνικό διευθυντή της πρώτης θεατρικής σκηνής του τόπου είναι αληθινές, τότε η απορία είναι αυτονόητη και απλή. Τίποτα δεν είχε πάρει το αυτί του αφεντικού του υπουργείου Πολιτισμού; Τίποτα; Και καλά, δεν έπρεπε, προτού τον επιλέξει γι’ αυτόν τον τόσο σπουδαίο ρόλο, να είχε ρωτήσει, να είχε μάθει και να τον είχε προσπεράσει; Ποιος μπορεί να το πιστέψει; Πάντως, όχι εγώ.

Και ξέρετε ποιος ο λόγος που όλοι, αν και γνώριζαν, σημασία δεν έδιναν και όλα αυτά τα περιστατικά τα αντιμετώπιζαν ανεκδοτολογικά; Επειδή έτσι συμβαίνει. Επειδή έτσι είναι ο χώρος. Επειδή εμείς είμαστε καλλιτέχνες. Επειδή λειτουργούμε κάτω από μια ομπρέλα ασυλίας. Επειδή ο σκηνοθέτης είναι το απόλυτο αφεντικό. Επειδή οι πρόβες και τα γυρίσματα για να αποφέρουν καρπούς πρέπει απαραιτήτως να μοιάζουν με πεδία πολέμου.

Επειδή πιστεύουν, και εκ πείρας το πιστεύουν, πως κάθε πρωτοεμφανιζόμενο πλάσμα πρέπει πρώτα να «καθίσει» ώστε στη συνέχεια κάποιον ρόλο να εισπράξει. Και έτσι σιγά-σιγά σκαρφαλώνοντας από «κάθισμα» σε «κάθισμα», μπας και καθιερωθεί και σε μια ανθόσπαρτη καριέρα πορευτεί.

Αυτός ο άγραφος νόμος. Αυτή η ομερτά. Αυτή η ιδεολογία η παρασκηνιακή. Αυτή η πεποίθηση. Αυτή η πραγματικότητα. Αυτή η έκπτωση. Αυτή η συνενοχή.
Το γνώριζαν, αλλά δεν το αποκάλυπταν. Ασε που πολλοί εξ αυτών, των πρώην σιωπηλών μαρτύρων, μπορεί σε τέτοιες ιστορίες να είχαν εμπλακεί. Ασε που αρκετές, αν και «κάθισαν», τώρα παριστάνουν τις έκπληκτες και τις κεραυνοβολημένες. Ασε που αρκετοί εξ αυτών διαβάζοντας και ακούγοντας καταγγελίες κακοποίησης και σεξουαλικών παρενοχλήσεων υποδύονται τους ανυποψίαστους και τους αφελείς.

Ασε που όλοι μαζί το κουκούλωναν. Και άσε που τώρα, λόγω ημερών, ίσως και μόδας και λόγω ενός κύματος τόσου σφοδρού όσο το τσουνάμι το ασιατικό, όλοι σχεδόν διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους τόσο για την άγνοιά τους όσο και για τη σωτηρία του ελληνικού θεάτρου και των τεχνών!

Και άσε εκείνο το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών. Ολων των προέδρων των τελευταίων 20-30 ετών. Και όλων των μελών όλων των διοικητικών συμβουλίων. Τίποτα και όλοι αυτοί. Τσιμουδιά. Προφανώς, όλοι και όλες καλοπερνούσαν στις πρόβες. Προφανώς, οι σκηνοθέτες τούς αντιμετώπιζαν με το «σεις» και με το «σας». Και προφανώς καμία και κανένας δεν έκαναν «χαρούλες» στα αφεντικά.

Τελικά, πρέπει όλοι εμείς να πιστέψουμε ότι το ελληνικό θέατρο και ολόκληρο το ανθρώπινο, καλλιτεχνικό του δυναμικό βρέθηκαν σε κατάσταση ανελέητης και ολοκληρωτικής ομηρίας από Κιμούλη, Φιλιππίδη, Χαϊκάλη, Λιγνάδη. Τέσσερα ονόματα, τεσσάρων «συνταγματαρχών», που διά της βίας επέβαλαν στο θέατρο συνθήκες χούντας!

Ελάτε τώρα… Δεν είμαστε όλοι χαϊβάνια. Και το μοναδικό πράγμα, η στοιχειώδης στάση λύτρωσης και εξιλέωσης είναι να βγείτε και να το παραδεχτείτε. Ιδού η δημοσιότητα, ιδού η κάθαρση!