Δεν απαιτείται ούτε βαθιά στρατιωτική και διπλωματική γνώση ούτε και πηγές για να έχει κάποιος σήμερα τη βεβαιότητα πως όσα έρχονται στη Μέση Ανατολή είναι ένας ανοιχτός, μεγάλος σε ένταση και διάρκεια και φυσικά συνέπειες πόλεμος.
Το Ισραήλ ήταν εδώ και σχεδόν τρεις μήνες σε απόλυτη ετοιμότητα για χτύπημα εκ νέου στις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν. Οι ΗΠΑ και προσωπικά ο Ντόναλντ Τραμπ επέμεναν με διάφορους τρόπους να βάζουν «φρένο» στα σχέδια του Νετανιάχου, μόνο που τις τελευταίες 7 ημέρες ήταν λίγο πολύ ξεκάθαρο πως, από τη μία, το θεοκρατικό καθεστώς της Τεχεράνης δεν είχε κανένα σκοπό να συνταχθεί με την αμερικανική πρόταση για τα πυρηνικά και από την άλλη ο Τραμπ εμφανίστηκε απογοητευμένος από το αδιέξοδο σε ακόμη ένα δύσκολο διπλωματικό και πολιτικό «αίνιγμα».
Η χθεσινή κίνηση από την πλευρά της Παγκόσμιας Αρχής για την Πυρηνικής Ενέργειας μετά από 20 χρόνια να βάλει στη «μαύρη λίστα» της την Τεχεράνη σε συνδυασμό με τις εκκενώσεις διπλωματικού και πολιτικού προσωπικού από τις Αμερικανικές πρεσβείες και τα προξενεία στην ευρύτερη περιοχή, ολοκλήρωσαν το πλαίσιο για τα όσα ξεκίνησαν σήμερα.
Τα χτυπήματα του Ισραήλ είναι παράλληλα η απτή απόδειξη πως ο Λευκός Οίκος και ο Πρόεδρος Τραμπ μπορεί να επέλεξαν πριν από μερικές ημέρες να μην απαντούν στις κλήσεις Νετανιάχου, αλλά δεδομένα δεν μπορούν να ασκήσουν εξωτερική πολιτική που θα παράξει αποτελέσματα στην περιοχή χωρίς το Τελ Αβίβ.
Η ένταση ανάμεσα σε Ιράν και Ισραήλ δεν είναι νέα, με αμιγώς ημερολογιακούς όρους. Η Τεχεράνη έχει εξαπολύσει τα τελευταία δύο χρόνια δύο επιθέσεις με βαλλιστικούς πυραύλους και drones ενάντια στο Ισραήλ, μία κίνηση που μπορεί να προκάλεσε ρίγος αλλά στα πεδία δεν είχε καμία απολύτως συνέπεια για το Τελ Αβίβ. Αυτό που ξεκινά σήμερα είναι η δεύτερη και ίσως σημαντικότερη φάση ενός πολέμου και όχι μίας απλής επίδειξης δύναμης ανάμεσα σε δύο ορκισμένους εχθρούς.
Το Ισραήλ θέλει δεδομένα να πλήξει στην καρδιά τον προαιώνιο εχθρό του, που δεν είναι ο λαός του Ιράν αλλά το θεοκρατικό καθεστώς της Τεχεράνης, και θα το επιχειρήσει τόσο με στρατιωτικούς όσο και με διπλωματικούς όρους. Σήμερα έχοντας έστω και δια της πίεσης των γεγονότων στο πλευρό του την Ουάσιγκτον θα συνεχίσει να χτυπά σε ιρανικά εδάφη γνωρίζοντας πως δεν έχει στα χέρια του – δεν έχει και κανένας άλλος στον κόσμο – όπλο που να μπορεί να χτυπήσει στα 90 μέτρα κάτω από τη γη το σημείο στο οποίο το Ιράν εμπλουτίζει ουράνιο στο Ισφαχάν. Το Ισραήλ όμως μπορεί – και το έχει αποδείξει στην πράξη – να φέρει άλλους στα 90 μέτρα κάτω από το έδαφος και να κάνουν τη δουλειά του…
Από την πλευρά της η Τεχεράνη μπορεί να διατυμπανίζει πως θα εξαπολύσει «κόλαση» προς το Ισραήλ αλλά οι επιλογές της είναι πολύ λίγες και συγκεκριμένες. Αν και δεν έχουμε απόλυτη γνώση του οπλοστασίου του Ιράν δεδομένα μπορούμε να σημειώσουμε πως δεν έχει τη δυναμική των αντιπάλων του. Αυτό που διαθέτει η Τεχεράνη είναι αριθμοί στο πεδίο τους οποίους θα επιχειρήσει να αξιοποιήσει αιφνιδιάζοντας με κινήσεις που θα πιέσουν έστω και για λίγο κυρίως τις ΗΠΑ.
Μπορεί ο επικεφαλής των φρουρών της Επανάστασης να έπεσε νεκρός σήμερα αλλά για την Τεχεράνη αυτό έχει αποδειχθεί πως δεν είναι πρόβλημα. Οι διαταγές μεταφέρονται άλλωστε από ψηλότερα και τα σχέδια εγκρίνονται από τα ίδια πρόσωπα της διοίκησης και όχι από τον στρατό. Με την πίεση που της ασκείται σήμερα να «μυρίζει» Ιράκ στις αρχές της δεκαετίας του 90 η Τεχεράνη όπως και η Βαγδάτη του Σαντάμ Χουσείν τότε μπορεί να επιλέξει εισβολή σε γειτονική χώρα που και ελάχιστο κόστος – αρχικά – θα έχει σε απώλειες και θα φέρει στο τραπέζι νέα δεδομένα. Το Ιράν είναι πιθανό να επιχειρήσει εισβολή στο Ιράκ, ένα σχέδιο που δεν είναι ούτε νέο ούτε και κρυφό με στόχο όχι να καταλάβει τη γείτονα αλλά να επιχειρήσει να πιέσει τις αμερικανικές βάσεις στην περιοχή.
Οι κινήσεις του Αγιατόλαχ θα πρέπει να είναι δεδομένα δυναμικές καθώς το διακύβευμα για τον ίδιο δεν είναι το ουράνιο αλλά η διατήρηση του ίδιου και του συστήματος στην κεφαλή της χώρας. Εάν οι ήττες και η πίεση αθροιστούν και γίνουν ακόμη βαρύτερες δεν είναι απίθανο να έχουμε και εσωτερική – κοινωνική – έκρηξη στο Ιράν μία έκρηξη για την οποία ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου μόνο τον τελευταίο έναν χρόνο έχει κάνει – αφιερώσει – δύο διαγγέλματα προς τον «φίλο» ιρανικό λαό.
Τα δεδομένα είναι ξεκάθαρα και οι κινήσεις μοιάζουν να έχουν ήδη αποφασιστεί. Αυτό που μένει είναι να μιλήσουν όλες οι πλευρές ανοιχτά για έναν ακόμη πόλεμο.
