Σε έναν πόλεμο που διαρκεί όσο ο Ρωσοουκρανικός με τη σφοδρότητα με την οποία και οι δύο πλευρές χτυπούν η μία την άλλη, είναι πέρα από άστοχο και ριψοκίνδυνο να πιστεύει κανένας, ειδικά εάν έχει μία από τις σημαντικότερες θέσεις ισχύος και ευθύνης στον πλανήτη, πως ένα του τηλέφωνο και ένα φιλικό – ή όχι και τόσο – χτύπημα στην πλάτη αρκεί για να τον τερματίσει.
Το χτύπημα των Ουκρανών σε ρωσικές αεροπορικές βάσεις αλλά και οι αποκαλύψεις από την πλευρά του Κιέβου για τη στρατηγική πίσω από αυτό αποδεικνύουν εμπράκτως πως συζητάμε για μία σύρραξη που, εάν δεν αλλάξει κάτι δραματικά, πολύ δύσκολα θα τελειώσει ακόμη και εντός του 2025.
Το ουκρανικό χτύπημα μπορεί να δείχνει πράγματα αναφορικά με τη στρατηγική του Κιέβου αλλά και τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να σχεδιάσει, να διεισδύσει και τελικά να υλοποιήσει μία τόσο σύνθετη και επικίνδυνη επιχείρηση, αλλά αυτό που κυρίως πρέπει να μας απασχολεί είναι το γεγονός πως οι ρωσική επιμονή στον μη τερματισμό των μαχών θα έχει κόστος και για τη Μόσχα και μάλιστα αρκετά μεγαλύτερο από αυτό που η ίδια θέλει να αφήνει να αιωρείται…
Ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι εξόχως πολύπλοκος και πέρα από τα παραγόμενα στα πεδία αποτελέσματα παράγει και στοιχεία τα οποία δύσκολα φαίνονται σήμερα με «γυμνό μάτι» αλλά δεδομένα θα μας απασχολήσουν για δεκαετίες ακόμη και αν το σημερινό «κεφάλαιο» κλείσει μέσα στους επόμενους μήνες…
Για αρχή η επιλογή της Ρωσίας να εισβάλλει στην Ουκρανία και με τη βία των όπλων, των μαχών και του πολέμου να επιβάλλει τη θέληση και τα πιστεύω της έχει γεννήσει στα σύνορά της έναν καθαρόαιμο εχθρό… Όταν οι απώλειες σήμερα για τους Ουκρανούς είναι τέτοιες που ειδικά στα Ανατολικά της χώρας πολύ δύσκολα θα βρεθεί οικογένεια που δεν έχει χάσει κάποιον δικό της και παράλληλα το σπίτι, την ασφάλεια και όσα – πολλά ή λίγα – είχε μέχρι τον Φεβρουάριο του 2022 είναι δεδομένο πως η εικόνα για τη γείτονα είναι απόλυτα εχθρική.
Με την εισβολή στα ουκρανικά εδάφη και τη σωρεία λανθασμένων υπολογισμών από τη Μόσχα η Ουκρανία απέκτησε και κάτι ακόμη, την πεποίθηση πως μπορεί να κερδίσει… Σήμερα τα αποτελέσματα δεν τη δικαιώνουν, αλλά δεν υπάρχουν πολλές χώρες στον πλανήτη που θα είχαν καταφέρει να αντισταθούν έστω και με απώλειες ίδιες με αυτές των Ουκρανών σε έναν στρατό τόσο υπέρτερο αριθμητικά όσο ο Ρωσικός. Μετά το 2014 και την ταπεινωτική απώλεια της Κριμαίας για την οποία η Ρωσία δεν έριξε ούτε μία σφαίρα το Κίεβο κατάφερε μέσα σε 8 χρόνια και αρκετά εκατομμύρια δολάρια, δυτικά όπλα και πάρα πολύ χρόνο στρατιωτικής εκπαίδευσης να οικοδομήσει έναν από τους πλέον αξιόμαχους στρατούς στην Ευρώπη. Οι αριθμοί δεν είναι – δεν ήταν και δεν θα είναι με την πλευρά της Ουκρανίας αλλά σε καμία περίπτωση περισσότερο από τρία χρόνια μετά η χώρα δεν έχει ηττηθεί.
Οι πληγές είναι τεράστιες και ο πόνος μεγάλος αλλά είναι αυτός ο πόνος που θα φέρει τα μεγαλύτερα και ουσιαστικότερα προβλήματα – πιθανότατα και τα επόμενα κεφάλαια του πολέμου – στα επόμενα χρόνια.
Ο τρίτος πυλώνας που φαίνεται να έχει στήσει η ίδια η Ρωσία με την εισβολή της στα Ουκρανικά εδάφη έχει να κάνει με την αντικατασκοπία και τις μυστικές υπηρεσίες. Οι Ουκρανοί έχουν αποδείξει και με τη βύθιση της Ναυαρχίδας «Μόσχα» και με την ανακατάληψη της Χερσώνας – δύο απτές νίκες σε πεδίο και γόητρο για το Κίεβο – πως διαθέτουν τον τρόπο και τα μέσα να «διαβάζουν» το αντίπαλο στρατόπεδο. Ο «ιστός της Αράχνης», εάν τα όσα διαρρέει το Κίεβο έχουν βάση, είναι μία επιχείρηση που εάν την είχε καταστρώσει και υλοποιήσει το Ισραήλ ο κόσμος θα έκανε λόγο για στρατιωτικό «αριστούργημα». Στην ίδια βάση ήταν στημένη και η Ουκρανική εισβολή στη ρωσική επαρχία του Κουρσκ μία κίνηση που αιφνιδίασε απόλυτα τη Μόσχα αλλά και τους συμμάχους της Ουκρανίας.
Η Ρωσία, εκτός του εσωτερικού και εξωτερικού αφηγήματος αναφορικά με τον πόλεμο, θα πρέπει να αντιληφθεί πως ανεξάρτητα από το τι τελικώς θα κατακτήσει και πότε, αυτό θα συμβεί έχει δημιουργήσει μία κατάσταση που είναι σήμερα εξαιρετικά δύσκολο να ελεγχθεί» με τον τρόπο που το Κρεμλίνο επιθυμεί.
Ακόμη κι αν η Ουκρανία δεν γίνει μέλος του ΝΑΤΟ, αυτό θα είναι μία απόφαση που θα έχει ισχύ για το διάστημα που είναι Πρόεδρος ο Τραμπ και η Μόσχα που δικαίως φωνάζει εδώ και χρόνια για την επέκταση της Συμμαχίας στα Ανατολικά είναι αυτή που γνωρίζει πως αυτό είναι γεγονός. Αυτό που θα έχει δημιουργήσει και σήμερα βιώνει τα αποτελέσματά του στα εδάφη της πρέπει να είναι χωρίς υπερβολές και για τη Μόσχα σοκαριστικό. Εάν η Ουκρανία έχει τη δυνατότητα να δημιουργεί με τόση προσήλωση, οργάνωση και τεχνολογικά μέσα αυτό που είδε όλος ο κόσμος εχθές σε διαφορετικές στρατιωτικές βάσεις της Ρωσίας τότε κανένας δεν μπορεί να «κοιμάται» σίγουρος και είναι ξεκάθαρο πως όποιες «δάφνες» και κέρδη κι αν επιχειρήσει ο Βλαντιμίρ Πούτιν να προτάξει στο άμεσο ή απώτερο – πιθανότερα – μέλλον θα είναι μόνο για εσωτερική κατανάλωση.
Καθόλου αμελητέο δεν είναι επίσης το γεγονός πως πέρα από τον στρατό της η Ουκρανία – χωρίς να το επιδιώκει – σκληραγωγεί στις πολεμικές κακουχίες και τον λαό της. Το να μένεις χωρίς νερό – ρεύμα και τα βασικά είναι κανόνας για ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού το οποίο ξυπνά και κοιμάται έχοντας την επίγνωση πως μπορεί να χτυπηθεί ανά πάσα στιγμή από ρωσικό πύραυλο ή drone. Μέσα από το ακραίο σκοτάδι του πολέμου και του θανάτου που αυτός φέρνει μαζί του οι Ουκρανοί σήμερα ανεξαρτήτως ηλικίας έχουν κερδίσει τη συστολή του φόβου αν όχι τον φόβο τον ίδιο. Ένας αντίπαλος αύριο που δεν σε φοβάται είναι ένας επικίνδυνος αντίπαλος και αυτό είναι κάτι που κανένας Πρόεδρος – όποιος κι αν είναι από όποιον κι αν επηρεάζεται – δεν μπορεί να αποτρέψει ή να αναστρέψει.
![Μουρτζούκου για το εγκεφαλικό επεισόδιο της μητέρας της: «Θα στεναχωρηθώ αν πάθει κάτι κακό» [βίντεο]](https://empisteutiko.gr/wp-content/uploads/2024/12/mourtzoukou_.jpg-120x86.webp)