Τη νύχτα της 2ας προς την 3η Ιανουαρίου 1945 το μεσαιωνικό κέντρο της γραφικής και γερμανικής πόλης της Νυρεμβέργης, δέχεται σφοδρή αεροπορική επίθεση από τους Συμμάχους. Εκατοντάδες βαρέα αεροσκάφη της βρετανικής και αμερικανικής πολεμικής αεροπορίας, θα ρίξουν εκείνο το βράδυ περίπου 4.000 βόμβες, αρχικά εκρηκτικές προκειμένου ν’ ανοίξουν οι στέγες των σπιτιών και των δημοσίων κτηρίων και να σπάσουν οι υδραυλικοί σωλήνες της εποχής και ακολούθως εμπρηστικές, προκειμένου να προκληθούν γενικευμένες πυρκαγιές. Πράγματι, μέσα σε λίγα λεπτά τα στενά δρομάκια μετατράπηκαν σε καμίνι, με τις θερμοκρασίες σε κάποια σημεία να ξεπερνούν ακόμη και τους 800 – 1000 βαθμούς Κελσίου. Αποτέλεσμα ήταν να σκοτωθούν περίπου 1.780 άνθρωποι και να χαθούν σχεδόν όλα τα ιστορικά οικοδομήματα, να διαλυθούν οι υποδομές και να γίνουν σκόνη κάποια από τα σημαντικότερα μνημεία. Μέσα σε λίγες ώρες είχε καταστραφεί το 90% του ιστορικού κέντρου και συνολικά το 60% της βαυαρικής πόλης, στην οποία ο φύρερ Αδόλφος Χίτλερ διοργάνωνε τα ετήσια συνέδρια του Ναζιστικού Κόμματος (από το 1927 έως το 1938).
Στα αποκαΐδια αυτής της πόλης, μόλις 10 μήνες αργότερα θα διεξαγόταν η γνωστή σε όλους μας Δίκη της Νυρεμβέργης, η πρώτη πραγματικά διεθνής δίκη για εγκλήματα πολέμου στην Ιστορία – με τη σύγχρονη έννοια του όρου, καθώς σε αυτή συμμετείχαν ως ισότιμοι, δικαστές από πολλά κράτη. Στο εδώλιο θα κάθονταν οι σημαντικότεροι ηγέτες της ναζιστικής Γερμανίας που είχαν συλληφθεί ως υπαίτιοι για τις θηριωδίες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Οι Σοβιετικοί ήθελαν τη δίκη στο Βερολίνο
Αρχικά ως τόπος διεξαγωγής της δίκης είχε προταθεί από τη σοβιετική πλευρά το Βερολίνο, ωστόσο οι μεγάλες υλικές καταστροφές που είχε υποστεί η πρωτεύουσα του Γ’ Ράιχ κατά τη διάρκεια των φονικών μαχών, δεν συνηγορούσαν σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Θα μπορούσε να πει κάποιος, πως και η Νυρεμβέργη, τα ίδια δεινά είχε υποστεί. Ναι, αλλά ένα από τα ελάχιστα κτήρια που είχαν μείνει όρθια στη βαυαρική πόλη ήταν το μεγάλων διαστάσεων αναγεννησιακού χαρακτήρα Δικαστικό Μέγαρο (Justizpalast) με μεγάλες αψιδωτές αίθουσες και ψηλές στέγες καθώς και το Σωφρονιστικό Κατάστημα δίπλα του, που είχε γλιτώσει με μικροζημιές. Μάλιστα οι φυλακές συνδέονταν υπογείως με τα δικαστήρια. Παράλληλα, η πόλη της Νυρεμβέργης βρισκόταν στην αμερικανική ζώνη κατοχής της περιοχής κάτι που έκανε τις ΗΠΑ να επιμένουν ακόμη περισσότερο στο να συνεδριάσει εκεί το Διεθνές Στρατιωτικό Δικαστήριο.
Για τις ανάγκες της δίκης αναμορφώθηκε πλήρως η αίθουσα του Κακουργιοδικείου υπ’ αριθμόν 600 που βρισκόταν στον 3ο όροφο του Δικαστικού Μεγάρου της οδού Fürtherstrasse 110 και χωρούσε περίπου 1.000 άτομα. Η υπόθεση ξεκίνησε να εκδικάζεται τέτοιες μέρες πριν από 80 χρόνια και ειδικότερα στις 20 Νοεμβρίου 1945 και διήρκεσε έως την 1η Οκτωβρίου 1946.
Το βαρύ κατηγορητήριο
Οι βασικές κατηγορίες για τις οποίες θα λογοδοτούσαν οι κατηγορούμενοι ήταν οι εξής:
- Συνωμοσία: Συμμετοχή σε συνωμοσία για τον σχεδιασμό και την έναρξη επιθετικών ενεργειών, καθώς και άλλων εγκλημάτων που στρέφονταν κατά της παγκόσμιας ειρήνης.
- Εγκλήματα κατά της Ειρήνης: Ειδικότερα, κατηγορήθηκαν για τον σχεδιασμό, την προετοιμασία, την έναρξη και τη διεξαγωγή πολέμων ή επιθέσεων, κατά παράβαση διεθνών συνθηκών, συμφωνιών ή διαβεβαιώσεων, καθώς και για συμμετοχή σε κοινό σχέδιο συνωμοσίας με στόχο την επίτευξη οποιουδήποτε από τα παραπάνω.
- Εγκλήματα Πολέμου: Παραβιάσεις των νόμων και των κανόνων του πολέμου, όπως αναίτιες δολοφονίες, κακομεταχείριση ή εκτόπιση αμάχων για καταναγκαστική εργασία ή άλλους σκοπούς, δολοφονία ή κακομεταχείριση αιχμαλώτων πολέμου ή ναυτικών, εκτέλεση ομήρων, λεηλασία δημόσιας ή ιδιωτικής περιουσίας, απρόκλητη καταστροφή πόλεων, κωμοπόλεων ή χωριών και γενικά καταστροφές που δεν υπαγορεύονταν από στρατιωτική ανάγκη.
- Εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας: Εδώ συγκαταλέγονται πράξεις όπως η δολοφονία, η εξόντωση, υποδούλωση, εκτόπιση και άλλες απάνθρωπες ενέργειες εναντίον αμάχων πριν ή κατά τη διάρκεια του πολέμου, καθώς και διώξεις για πολιτικούς, φυλετικούς ή θρησκευτικούς λόγους, σχετιζόμενες με οποιοδήποτε έγκλημα το οποίο το Δικαστήριο θα έκρινε ότι διαπράχθηκε, είτε παραβίαζε την τοπική νομοθεσία είτε όχι, στη χώρα όπου τελέστηκε.
Ποιοι κατηγορούμενοι δεν κάθισαν στο εδώλιο και γιατί
Στη «Δίκη του Αιώνα» όπως αποκαλέστηκε, παραπέμφθηκαν μετά από επίπονες διαπραγματεύσεις μεταξύ των κατηγόρων, συνολικά 24 κορυφαία στελέχη του ναζιστικού καθεστώτος. Στο εδώλιο είδαμε όμως να κάθονται οι 21, καθώς:
Ο Gustav Krupp (βιομήχανος και πρόεδρος της Krupp AG που παρήγαγε οπλικά συστήματα χρησιμοποιώντας καταναγκαστική εργασία από κατεχόμενες περιοχές), ήταν αδύνατον να παραστεί λόγω διαταραγμένης ψυχικής κατάστασης και σοβαρών σωματικών προβλημάτων.
O Martin Bormann (γραμματέας του Ναζιστικού Κόμματος και στενός συνεργάτης του Χίτλερ), που δεν κατέστη δυνατόν να συλληφθεί καθώς αγνοούνταν και κάποια στιγμή μετά τον πόλεμο, θεωρήθηκε νεκρός.
Ο Robert Ley (αρχηγός του Γερμανικού Εργατικού Μετώπου) ο οποίος κατέρρευσε ψυχολογικά μόλις του επιδόθηκε το κατηγορητήριο και αυτοκτόνησε στις 26 Οκτωβρίου 1945, δηλαδή περίπου ένα μήνα πριν ξεκινήσει η δίκη.
Ποιοι κάθισαν στο εδώλιο και οι ποινές που τους επιβλήθηκαν
Εν τέλει, στο εδώλιο της Δίκης της Νυρεμβέργης κάθισαν 21 άτομα εκ των οποίων καταδικάστηκαν τα 19. Εξ αυτών στα 12 επιβλήθηκε η ποινή του θανάτου και τα 10 εκτελέστηκαν. Σε 3 επιβλήθηκε η ποινή των ισοβίων εκ των οποίων οι 2, τα περισσότερα εκ των οποίων καταδικάστηκαν σε θάνατο.
Πρόκειται για τους εξής:
- Hermann Göring, στρατάρχης – αρχηγός της Πολεμικής Αεροπορίας (Luftwaffe). Καταδικάστηκε σε θάνατο για εγκλήματα κατά της ειρήνης, εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, καθώς συμμετείχε στον σχεδιασμό και την εκτέλεση επιθετικών πολέμων και στην καταναγκαστική πολιτική των Ναζί. Ωστόσο, αυτοκτόνησε το βράδυ πριν την εκτέλεση της ποινής του, παίρνοντας υδροκυάνιο, το οποίο είχε αποκτήσει με κάποιον τρόπο ή έκρυβε στο σώμα του.
- Rudolf Hess, αναπληρωτής του Αδόλφου Χίτλερ και στρατηγικός του σύμβουλος, καταδικάστηκε σε ισόβια φυλάκιση για συνωμοσία κατά της ειρήνης και συμμετοχή σε εγκλήματα πολέμου, κυρίως λόγω της συμμετοχής του στη στρατηγική και διοίκηση του Ναζιστικού Κόμματος. Καταδικάστηκε σε ισόβια και φέρεται αυτοκτόνησε το 1987 – αν και το γεγονός της αυτοκτονίας αμφισβητήθηκε από τους οικείους του.
- Joachim von Ribbentrop, Υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας, καταδικάστηκε σε θάνατο για τον σχεδιασμό επιθετικών πολέμων, τη συνωμοσία κατά της ειρήνης και τη συμμετοχή σε εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας μέσω διπλωματικών συμφωνιών και κατακτητικών στρατηγικών. Απαγχονίστηκε στις 16 Οκτωβρίου 1946.
- Wilhelm Keitel, αρχηγός του Γενικού Επιτελείου των Ενόπλων Δυνάμεων, καταδικάστηκε σε θάνατο για εγκλήματα κατά της ειρήνης, εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, επειδή υπέγραφε και εκτελούσε παράνομες στρατιωτικές διαταγές, συμπεριλαμβανομένων εκτελέσεων ομήρων και λεηλασιών. Εξέφρασε μεταμέλεια, ωστόσο απαγχονίστηκε στις 16 Οκτωβρίου 1946.
- Ernst Kaltenbrunner, αρχηγός του RSHA (της Υπηρεσίας Ασφαλείας των SS). Καταδικάστηκε σε θάνατο για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και εγκλήματα πολέμου, καθώς είχε την ευθύνη για το Ολοκαύτωμα, για διώξεις και εκτελέσεις αμάχων και αιχμαλώτων. Απαγχονίστηκε στις 16 Οκτωβρίου 1946.
- Alfred Rosenberg, ιδεολόγος του Ναζιστικού Κόμματος, θεωρητικός διαμορφωτής της ρατσιστικής ιδεολογίας και Υπουργός Κατεχόμενων Ανατολικών Εδαφών. Καταδικάστηκε σε θάνατο για εγκλήματα κατά της ειρήνης, εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, λόγω της συμμετοχής του στη ναζιστική ιδεολογία και στη διοίκηση των κατεχόμενων εδαφών όπου διαπράχθηκαν μαζικά εγκλήματα. Απαγχονίστηκε στις 16 Οκτωβρίου 1946.
- Hans Frank, υπουργός Δικαιοσύνης του Ράιχ την περίοδο 1933-1945, κυβερνήτης των κατεχόμενων Πολωνικών περιοχών την περίοδο 1939-1945. Καταδικάστηκε σε θάνατο για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, καθώς υπεύθυνος για εκτελέσεις αμάχων, καταναγκαστική εργασία και καταστροφή κοινοτήτων στην Πολωνία. Εξέφρασε μεταμέλεια, ωστόσο απαγχονίστηκε στις 16 Οκτωβρίου 1946.
- Wilhelm Frick, Υπουργός Εσωτερικών της Γερμανίας την περίοδο 1933-1943, καταδικάστηκε σε θάνατο για συμμετοχή σε εγκλήματα κατά της ειρήνης και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, λόγω της εφαρμογής ρατσιστικών και καταπιεστικών νόμων και πολιτικών σε κατεχόμενα εδάφη. Απαγχονίστηκε στις 16 Οκτωβρίου 1946.
- Julius Streicher, εκδότης της εβδομαδιαίας αντισημιτικής εφημερίδας Der Stürmer και προπαγανδιστής. Καταδικάστηκε σε θάνατο για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, επειδή η προπαγάνδα του υποκίνησε διώξεις, εξοντώσεις και αντισημιτική βία. Απαγχονίστηκε στις 16 Οκτωβρίου 1946.
- Fritz Sauckel, πρόεδρος της κομματικής οργάνωσης (Gauleiter) του κρατιδίου της Θουριγγίας την περίοδο 1927-1945 και πληρεξούσιος του προγράμματος εξαναγκαστικής εργασίας του Ράιχ. Καταδικάστηκε σε θάνατο για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, ακριβώς επειδή οργάνωσε τη στρατολόγηση εκατοντάδων χιλιάδων εργατών από κατεχόμενες περιοχές υπό εξαναγκασμό. Απαγχονίστηκε στις 16 Οκτωβρίου 1946.
- Alfred Jodl, ανώτατος στρατιωτικός διοικητής και αρχηγός Επιτελείου Επιχειρήσεων της Βέρμαχτ την περίοδο 1938 – 1945. Καταδικάστηκε σε θάνατο για εγκλήματα κατά της ειρήνης και εγκλήματα πολέμου, λόγω υπογραφής παράνομων στρατιωτικών εντολών που οδήγησαν σε εκτελέσεις και καταστροφές χωρίς στρατιωτική ανάγκη. Απαγχονίστηκε στις 16 Οκτωβρίου 1946.
- Franz von Papen, καγκελάριος της Γερμανίας το 1932, αντικαγκελάριος του Χίτλερ την περίοδο 1933-1934, πρέσβης στην Αυστρία το 1934 – 1938 και στην Τουρκία το 1939 – 1944. Στη Δίκη της Νυρεμβέργης αθωώθηκε αλλά χαρακτηρίστηκε εκ νέου εγκληματίας πολέμου το 1947 από γερμανικό δικαστήριο απο-ναζιστικοποίησης και καταδικάστηκε σε 8 έτη καταναγκαστικών έργων. Αθωώθηκε μετά από έφεση, έχοντας εκτίσει δύο χρόνια από την ποινή του. Πέθανε το 1969.
- Arthur Seyss-Inquart, καγκελάριος της Αυστρίας για λίγο το 1938, διοικητής των κατεχόμενων Κάτω Χωρών. Καταδικάστηκε σε θάνατο για εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, κυρίως για εκτελέσεις αμάχων, διώξεις και λεηλασίες. Εξέφρασε μεταμέλεια, ωστόσο απαγχονίστηκε στις 16 Οκτωβρίου 1946.
- Albert Speer, Υπουργός Οπλικής Βιομηχανίας από το 1942 έως το τέλος του πολέμου και ένας από τους αρχιτέκτονες του Τρίτου Ράιχ. Καταδικάστηκε σε φυλάκιση 20 ετών για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, λόγω της χρήσης καταναγκαστικής εργασίας στις βιομηχανίες οπλικών συστημάτων. Εξέφρασε μεταμέλεια, εξέτισε ολόκληρη την ποινή του και απελευθερώθηκε την 1η Οκτωβρίου 1966. Έφυγε από τη ζωή το 1981.
- Baldur von Schirach, επικεφαλής της νεολαίας Hitlerjugend και Gauleiter της Βιέννης. Καταδικάστηκε σε φυλάκιση 20 ετών για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, κυρίως για τη συμμετοχή στη μεταφορά και εξόντωση αμάχων, συμπεριλαμβανομένων παιδιών, από τη Βιέννη σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Εξέφρασε μεταμέλεια, εξέτισε όλη την ποινή του και απελευθερώθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου 1966. Πέθανε στις 8 Αυγούστου 1974.
- Konstantin von Neurath, Υπουργός Εξωτερικών την περίοδο 1932 – 1938 και «Προστάτης του Ράιχ» της Βοημίας και της Μοραβίας από το 1939 έως το 1943, όπου παραιτήθηκε λόγω διαφωνιών του με τον Χίτλερ. Καταδικάστηκε σε φυλάκιση 15 ετών για εγκλήματα κατά της ειρήνης και συμμετοχή στη διοίκηση κατεχόμενων εδαφών όπου διαπράχθηκαν εγκλήματα. Απελευθερώθηκε στις 6 Νοεμβρίου 1954 λόγω προβλημάτων υγείας και έφυγε από τη ζωή στις 14 Αυγούστου 1956.
- Hjalmar Schacht, τραπεζίτης και οικονομολόγος, πρόεδρος της Τράπεζας του Ράιχ (Reichsbank) κατά περιόδους έως το 1938 και Υπουργός Οικονομίας την περίοδο 1934 – 1937. Αθωώθηκε, καθώς κρίθηκε ότι δεν είχε ενεργό ρόλο στη διεξαγωγή του πολέμου ή στα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, παρά τη συμμετοχή του στην οικονομική διαχείριση του καθεστώτος. Πέθανε το 1970.
- Walther Funk, Υπουργός Οικονομικών και επικεφαλής της Τράπεζας του Ράιχ (Reichsbank). Καταδικάστηκε αρχικά σε ισόβια για εγκλήματα κατά της ειρήνης και εγκλήματα πολέμου, λόγω συμμετοχής στην εκμετάλλευση κατακτημένων περιοχών και χρηματοδότηση πολεμικών δραστηριοτήτων. Απελευθερώθηκε ωστόσο στις 16 Μαΐου 1957 λόγω προβλημάτων υγείας. Πέθανε τρία χρόνια αργότερα, στις 31 Μαΐου 1960.
- Karl Dönitz, αρχηγός του Πολεμικού Ναυτικού. Καταδικάστηκε σε φυλάκιση 10 ετών για εγκλήματα κατά της ειρήνης και συμμετοχή σε επιθετικούς πολέμους, αν και η εμπλοκή του σε εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας ήταν περιορισμένη. Εξέτισε ολόκληρη την ποινή του και αποφυλακίστηκε την 1η Οκτωβρίου 1956. Πέθανε στις 24 Δεκεμβρίου 1980.
- Erich Raeder, αρχηγός του Πολεμικού Ναυτικού την περίοδο 1928 – 1943. Καταδικάστηκε σε ισόβια φυλάκιση (ποινή η οποία μειώθηκε αργότερα), για εγκλήματα κατά της ειρήνης και συμμετοχή σε στρατιωτικές ενέργειες κατά των διεθνών συνθηκών. Απελευθερώθηκε λόγω προβλημάτων υγείας στις 26 Σεπτεμβρίου 1955 και πέθανε στις 6 Νοεμβρίου 1960.
Μάρτυρας – «κλειδί» ο διοικητής του Άουσβιτς
Όπως αναφέρει ο A.T. Williams, διδάκτωρ Νομικής και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Warwick στο βιβλίο του «Οι Μεγάλες Δίκες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου», που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις «Μεταίχμιο», στις 30 Σεπτεμβρίου 1946, ύστερα από μήνες καταθέσεων και μαρτύρων υπεράσπισης και ύστερα από μια περίοδο διαβούλευσης, οι δικαστές με επικεφαλής τον πρόεδρό τους τον Βρετανό Sir Geoffrey Lawrence, άρχισαν να διαβάζουν την απόφασή τους. Για δύο ημέρες ο αρχιδικαστής και οι συνάδελφοί του εναλλάσσονταν στο βήμα συνοψίζοντας το ιστορικό της δίκης, το κατηγορητήριο, τις αποδείξεις και την ερμηνεία του νόμου. Βασίστηκαν σε έναν σημαντικό βαθμό στον διοικητή του Άουσβιτς, Rudolf Hoss (σ.σ. δεν θα πρέπει να συγχέεται με τον αναπληρωτή του Χίτλερ, Rudolf Hess) και στις αξιόπιστες περιγραφές σχετικά με την εξόντωση και τις θηριωδίες προκειμένου να μιλήσουν για τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, «μολονότι στην πραγματικότητα αυτές οι μαρτυρίες δεν θα μπορούσαν να είναι τόσο εντυπωσιακές όσο η ταινία με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης κατά την απελευθέρωσή τους, η οποία είχε προβληθεί στο δικαστήριο τον προηγούμενο Νοέμβριο».
Κατόπιν οι δικαστές αξιολόγησαν την ενοχή κάθε κατηγορουμένου. Αυτή η διαδικασία δεν διήρκεσε πολύ. Η ομιλία για την ενοχή του στρατάρχη Hermann Göring για παράδειγμα, δεν κράτησε πάνω από μερικά λεπτά και έληξε με το συμπέρασμα ότι «δεν μπορεί να ειπωθεί τίποτα ως ελαφρυντικό». Για κανέναν άλλο κατηγορούμενο δεν ειπώθηκαν περισσότερα.
Πώς αντιμετώπισε τις ποινές ο Τύπος της εποχής
Τελικά την 1η Οκτωβρίου 1946 στις 2:50 μ.μ. αναγγέλθηκαν οι ποινές, για τις οποίες οι εφημερίδες εξέφραζαν μεγάλη ικανοποίηση. Οι Times έγραφαν ότι επρόκειτο για «τη μεγαλύτερη δίκη στην ιστορία, τόσο για το εκπληκτικό εύρος του πεδίου της όσο και ως πηγή γνώσεων και καθοδήγησης για τον νομικό και τον ιστορικό». Αυτή η διατύπωση έκανε τη δίκη να μοιάζει με ακαδημαϊκό εγχείρημα και δεν είναι δύσκολο να αντιληφθούμε τον λόγο, όταν διαβάζουμε τα πρακτικά όλων αυτών των μηνών.
Η Daily Mail δημοσίευσε άρθρο της σύνταξης πιο αμφιθυμικό απέναντι στην όλη υπόθεση. «Ποιος ήταν ο σκοπός της, ποια ήταν η αξία της;» ρωτούσε η εφημερίδα. «Ο σκοπός αυτής της δίκης ήταν να αποδείξει πέραν πάσης αμφιβολίας την ενοχή των ναζιστών τόσο ως ατόμων όσο και ως ιεραρχίας και για τις τέσσερις κατηγορίες. Και για τις τέσσερις κατηγορίες οι ναζιστές ήταν αδιαμφισβήτητα ένοχοι και οι πάντες το ήξεραν ακόμα και πριν να αρχίσει η δίκη». Επομένως γιατί ήταν αναγκαίο «να ασκηθεί δίωξη, να υπάρξει υπεράσπιση, να υπάρξει απόφαση;».
Η απάντηση την οποία έδινε η εφημερίδα ήταν ότι «για πρώτη φορά στην ιστορία διεξήχθη δίκη εναντίον μιας εγκληματικής κυβέρνησης οικοδομώντας βήμα – βήμα την υπόθεση στη βάση ακαταμάχητων αποδείξεων και με τρόπο τον οποίο κανείς δεν θα μπορεί να αμφισβητήσει στο μέλλον». Και «για πρώτη φορά ηγέτες κράτους προσήχθησαν σε δίκη ενώπιον διεθνούς δικαστηρίου, και από αυτή την άποψη η δίκη είναι μοναδική».
Όμως η εφημερίδα προειδοποιούσε ότι η Νυρεμβέργη δημιούργησε επικίνδυνο προηγούμενο. Λόγω της απουσίας μέσων προφύλαξης, μερικά έθνη μπορεί να ερμηνεύσουν λανθασμένα τη σημασία της και να φανταστούν ότι είναι σωστό να προσάγονται σε δίκη και να εκτελούνται οι ηγέτες της ηττημένης πλευράς απλώς επειδή είναι ηττημένοι». Η εφημερίδα συνέστηνε να καθοριστούν διεξοδικά οι δικονομικοί κανόνες, έτσι ώστε να αποτρέπεται μια τέτοια αδικία. «Το δικαστήριο της Νυρεμβέργης είχε σε μεγάλο βαθμό ως πρότυπο τους βρετανικούς καθιερωμένους κανόνες, οι οποίοι είναι διάσημοι για τη δεκτικότητα και την αμεροληψία τους» σημείωνε.
Η αξιολόγηση της εφημερίδας The Times ήταν λιγότερο βρετανοκεντρική: «Η μακρά διαδικασία κατέστησε επαρκώς σαφές σε όλους ότι οι δικαστές απάλλαξαν τον νου τους από πάθος και προσέγγισαν το καθήκον τους με μοναδικό κίνητρο την επιθυμία να απονείμουν δικαιοσύνη σύμφωνα με τον νόμο» έγραφε. Και έκλεινε με τη δική της προειδοποίηση: «Τώρα οι λαοί και οι κυβερνήσεις τους έχουν ακόμα μεγαλύτερη ευθύνη να δώσουν στην εξουσία του νόμου ακόμα ευρύτερο και ακόμα θετικότερο πεδίο εφαρμογής μέχρις ότου να εξασφαλιστεί η εγγυημένη οικουμενική τήρηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων, τα οποία περιφρονούσαν κυνικά και κτηνωδώς το ναζιστικό δόγμα και οι υποστηρικτές του».
Πηγή: newsbeast.gr
