Χρειάζεσαι -το λιγότερο- οφθαλμίατρο
Ελπίζεις να πρόκειται για κάποιο αστείο. Ελπίζεις να μην έχουν πάρει έκταση τα σχόλια για το αν είναι χοντρή η Έλενα Παπαρίζου, πάλι. Θέλεις να πιστεύεις ότι δεν χρειάζεται να γίνει ξανά αυτή η κουβέντα.
Ειδικά μετά την πανέμορφη εμφάνιση της τραγουδίστριας στη σκηνή της Eurovision, 20 χρόνια μετά την πρώτη της εμφάνιση, που ήταν για ακόμα μια φορά εντυπωσιακή. Όπως και τότε.
Φυσικά και απογοητεύεσαι. Η συζήτηση γίνεται για τα κιλά της. Φωτογραφίες από τον τελικό του 2004, τότε που η Έλενα Παπαρίζου ήταν 23 χρονών, και από δίπλα η προχθεσινή της εμφάνιση, τώρα που είναι στα 40 της.
Καταλάβατε. «Γυναίκα που είναι σε ηλικία απόσυρσης».
Και γέλια και κακία στα σόσιαλ.
Διάβασα σαν απάντηση σε όσους κοροϊδεύουν την τραγουδίστρια, ότι οι ισορροπημένοι άνθρωποι δεν επικρίνουν τους άλλους ανθρώπους, δεν τους προσβάλλουν. Μόνο οι δυστυχισμένοι το κάνουν αυτό.
Ε, μπούρδες. Γιατί όταν η συζήτηση γίνεται με αυτούς τους όρους, ξεφεύγει από την ουσία.
Αφήστε που στην συγκεκριμένη περίπτωση ειδικά, η Έλενα Παπαρίζου είναι μια πανέμορφη γυναικάρα και όποιος βλέπει παραπάνω κιλά χρειάζεται -το λιγότερο- οφθαλμίατρο.
Αλλά να πάμε στην ουσία. Στην ανελέητη κριτική που δεχόμαστε οι γυναίκες για τα σώματά μας. Στα πρότυπα ομορφιάς που έχουμε να φτάσουμε. Στο ότι δεν μας επιτρέπεται να γεράσουμε ποτέ. Που η γυναικεία ομορφιά τελειώνει στην ηλικία των 25.
Από το δημοτικό ακούμε τα πρώτα σχόλια για το σώμα μας, «έχει παχύνει το παιδί, πρόσεξε», λένε στις μανάδες έτσι και το κοριτσάκι τους δεν είναι αδύνατο. Σε όλη την ενήλικη ζωή μας, το βάρος μας θα δείχνει πόσο ελκυστικές είμαστε, πόσο μετράμε, πόσο αξίζουμε.
Πάντα θα σχολιάζεται, ο καθένας νιώθει την άνεση να σου πει κάτι για τα κιλά σου, πρέπει να χάσεις, πρέπει να πάρεις, σαν το σώμα σου να είναι δημόσιο, δεν ανήκει μόνο σε σένα.
Θα σχολιάζεσαι εσύ και μαζί θα ακούς αστειάκια και για τις υστερικές γυναίκες που τρώνε σαλάτα στο πρώτο ραντεβού.
Στο φαντασιακό της κοινωνίας πρέπει οι γυναίκες να απολαμβάνουμε το φαγητό, χωρίς ενοχές, να είμαστε όμως πάντα σε φόρμα και αδύνατες. Δεν πρέπει όμως να είμαστε και σε μόνιμη δίαιτα, γιατί αυτό δείχνει ωραιοπάθεια και είναι και ξενέρωτο.
Τι κι αν ακούς παντού να κρίνουν τα κιλά των γυναικών; Τι κι αν ακούς να σχολιάζουν και τα δικά σου κιλά οι θείες σου, ο γείτονας, ο μανάβης; Εσένα να μη σε νοιάζει.
Άμα σε ενοχλεί το πρόβλημα είναι δικό σου που τους αφήνεις να σε επηρεάζουν.
Οι άλλοι που σχολιάζουν δεν είναι ποτέ το πρόβλημα. Το παράλογο με την εμμονή για τα κιλά των γυναικών δεν είναι ποτέ το πρόβλημα. Το παράλογο, το εξοργιστικό που κρίνεται η ελκυστικότητά σου, η ομορφιά σου ακόμα και η ψυχική σου υγεία με βάση τα κιλά σου, δεν είναι πρόβλημα.
Ας τελειώνουμε λοιπόν με αυτό γιατί κάτι πρέπει να αλλάξει. Κάτι πρέπει επιτέλους να αλλάξει. Η κάθε μια από εμάς θα είναι όπως θέλει να είναι, ας μην ξεκινήσουμε τα περί υγείας/βάρους, ειδικά όχι με αφορμή την εμφάνιση της Ελενάρας. Η κάθε μια από μας θα έχει το σώμα που έχει και η κουβέντα τελειώνει εδώ.
Η ομορφιά μας δεν καθορίζεται ούτε από τα κιλά, ούτε από την ηλικία, και οι κομπλεξικοί μισογύνηδες και λοιποί να αραιώνουν.
Μονοπωλούν τη συζήτηση για χρόνια και χρειαζόμαστε λίγο οξυγόνο.
