Ζούμε σε μια χώρα που – με πρόσχημα τον ιό – σε δέρνουν επειδή βγήκες να μαζέψεις λίγο ήλιο και που η καταστολή χτυπάει πια το κουδούνι του “νοικοκυραίου”
*γράφει η Έλενα Ακρίτα – news247
Πονάω.. Πονάω γιατί την αγαπάω αυτή τη χώρα, πονάω και θα παλέψω γι’ αυτήν τη χώρα. Μέχρι να πάψω να πονάω.
ΔΕΙΤΕΑΚΟΜΑ_
Ή μέχρι να πάψω να την αγαπάω.
Μέχρι να πάψει να με ποναει.
Ή μέχρι να πάψει να με αγαπάει.
Δεν έχουμε κοινοβουλευτική δικτατορία, δικτατορία έχουμε.
Καθεστώς τυράννων έχουμε.
Χούντα έχουμε, αίμα έχουμε, βία έχουμε, συλλήψεις έχουμε, βασανιστήρια έχουμε, συντριβή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχουμε. Κατάλυση του Συντάγματος και των νόμων από αυτούς που ορκίστηκαν να το υπηρετούν – αυτό έχουμε.
Αυτό έχουμε.
Αυτό ζούμε.
Ζούμε σε μια χώρα που – με πρόσχημα τον ιό – σε δέρνουν επειδή βγήκες να μαζέψεις λίγο ήλιο.
Ζούμε σε μια χώρα που σε δέρνουν επειδή πίνεις καφέ στην πλατεία της γειτονιάς σου.
Ζούμε σε μια χώρα που σε δέρνουν επειδή το παιδί σου κάνει ποδήλατο στην πλατεία.
Ζούμε σε μια χώρα που σε δέρνουν επειδή κατουράει ο σκύλος σου.
Ζούμε σε μια χώρα που σε δέρνουν γενικώς. Είτε είσαι αριστερός, είτε είσαι δεξιός, είτε τους ψήφισες είτε τους καταψήφισες, είτε διαδήλωσες είτε έκατσες σπιτάκι σου, είτε διαμαρτυρήθηκες είτε το βούλωσες, είτε βγήκες στους δρόμους είτε γιατί κοίταξες τη δουλίτσα σου.
Ζούμε σε μια χώρα που σου απαγορεύουν να γελάς δυνατά, να μιλάς δυνατά, να πίνεις καφέ σε χάρτινο ποτήρι. Ζούμε σε μια χώρα που θα έβαζε πρόστιμο μέχρι και στους μαθητές που περιμένουν τους γονείς τους στο παγκάκι έξω από το σχολείο.
Ζούμε σε μια χώρα αιμοσταγή κι αιμοδιψή, μια χώρα σαδιστική κι εκδικητική. Ζούμε σε μια χώρα που κυβερνιέται με τα γκλομπ, με τα δακρυγόνα, με το ξύλο, με το αίμα, με τα χημικά, με τους τόνους νερό, με τους εξευτελισμούς, με τη βία, με την αυθαιρεσία.
Ζούμε σε ένα κρανίου τόπος. Ζούμε σε ένα Άουσβιτς. Σε λίγο θα ράψουμε κι αστέρια στο πέτο του παλτού μας για να ξέρουν ποιους ποδοπατούν σε αυτή την ατέλειωτη Νύχτα των Κρυστάλλων.
Ζούμε σε μια χώρα που η καταστολή χτυπάει πια το κουδούνι του ‘νοικοκυραίου’. Εισβάλλει στο σπίτι του κυρ Λαυρέντη, του νομοταγούς πολίτη, του πατρίς θρησκεία οικογένεια, του μην ανακατεύεσαι, του κοίτα την πάρτη σου. Απειλεί τους ίδιους τους πυλώνες που στήριξαν αυτή την ολιγαρχία της Μίας και Αγίας Οικογένειας. Που την έθρεψαν, την εγκαθίδρυσαν, τη νομιμοποίησαν με την ψήφο τους.
Μια οικογένεια ανέμελων, υπερκομψων, γιων, θυγατέρων, εγγονών, κουμπάρων, και ξαδέλφων και μπατζανάκηδων και γιαγιάδων με ντολμαδάκια που μάς έκατσαν στο λαιμό. Μια οικογένεια από τον παππού της Αποστασίας μέχρι τον γιο της Δικτατορίας, μέχρι το σόι της Αυθαιρεσίας. Κι όσο αυτοί προπονούν τα παιδιά τους να τους διαδεχτούν στην εξουσία, εμείς ασχολούμαστε με το dress code της κάθε αρχοντοχωριάτας.
Εδώ ζούμε.
Κι εδώ θα πεθάνουμε αν δεν κάνουμε κάτι γι’ αυτό.
Εδώ ζούμε κι εδώ θα πεθάνουμε αν δεν φωνάξουμε πιο δυνατά από αυτούς, αν δεν γελάσουμε πιο δυνατά από αυτούς, αν δεν βγούμε στις πλατείες της με τα παιδιά μας, με τους γονείς μας που μεγάλωσαν πια και στηρίζονται στο μπράτσο μας, με τον έρωτα μας τον αγιάτρευτο, με τους φίλους που μας ενώνει σύμπαν πλήρες κι ατελεύτητο. Οι τύποι αυτοί, η Μία και Αγία Οικογένεια μας πήρε τη χαρά της ζωής, μας πήρε τα γέλια μας, μας πήρε τα ωσαννά και τα αλληλούια μας – κι εμείς #πονάμε_ρε_μαλάκες.
Πονάμε γι’ αυτή τη χώρα. Και θα παλέψουμε γι’ αυτήν τη χώρα.
Μέχρι να πάψουμε να πονάμε.
Μέχρι να πονέσουν αυτοί.
