Η νέα Εθνική Στρατηγική Ασφαλείας του προέδρου, Ντόναλντ Τραμπ, περιγράφει την πρόθεση των Ηνωμένων Πολιτειών να διατηρήσουν μια ισχυρότερη στρατιωτική παρουσία στο δυτικό ημισφαίριο, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τη μετανάστευση, τα ναρκωτικά και την άνοδο ανταγωνιστικών δυνάμεων στην περιοχή.
Το 33σέλιδο έγγραφο αποτελεί μια σπάνια επίσημη αποτύπωση της εξωτερικής πολιτικής του Τραμπ από την κυβέρνησή του, καθώς τέτοιες στρατηγικές δημοσιοποιούνται συνήθως μία φορά σε κάθε προεδρική θητεία και επηρεάζουν τον τρόπο με τον οποίο τα επιμέρους τμήματα της αμερικανικής κυβέρνησης διαμορφώνουν προϋπολογισμούς και θέτουν προτεραιότητες. Η στρατηγική αυτή, που δημοσιεύθηκε διακριτικά την Πέμπτη από τον Λευκό Οίκο, περιλαμβάνει ορισμένες σκληρές διατυπώσεις για την Ευρώπη, υποστηρίζοντας ότι βρίσκεται σε πολιτισμική παρακμή, ενώ δίνει περιορισμένη προσοχή στη Μέση Ανατολή και την Αφρική. Αντίθετα, επικεντρώνεται σε μεγάλο βαθμό στο δυτικό ημισφαίριο, το οποίο παρουσιάζει ως κρίσιμο για την προστασία της αμερικανικής επικράτειας, δηλώνοντας ότι «η ασφάλεια των συνόρων είναι το πρωταρχικό στοιχείο της εθνικής ασφάλειας» και κάνοντας έμμεσες αναφορές στις προσπάθειες της Κίνας να αποκτήσει επιρροή στην περιοχή.
Η στρατηγική αναφέρει ότι «οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να είναι κυρίαρχες στο δυτικό ημισφαίριο ως προϋπόθεση για την ασφάλεια και την ευημερία μας, μια προϋπόθεση που μας επιτρέπει να επιβάλλουμε την παρουσία μας με αυτοπεποίθηση όπου και όταν χρειάζεται στην περιοχή». Προσθέτει ότι «οι όροι των συμμαχιών μας και οι όροι υπό τους οποίους παρέχουμε οποιαδήποτε μορφή βοήθειας πρέπει να εξαρτώνται από τον περιορισμό της εχθρικής εξωτερικής επιρροής, από τον έλεγχο στρατιωτικών εγκαταστάσεων, λιμανιών και βασικών υποδομών έως την αγορά στρατηγικών περιουσιακών στοιχείων ευρύτερα ορισμένων». Το έγγραφο παρουσιάζει τα σχέδια αυτά ως μέρος μιας «Τροπολογίας Τραμπ» στο Δόγμα Μονρό, όπως διατύπωσε ο πρόεδρος Τζέιμς Μονρό το 1823, σύμφωνα με το οποίο οι ΗΠΑ δεν θα ανεχθούν κακόβουλη ξένη παρέμβαση στο ημισφαίριό τους.
Η δημοσιοποίηση της νέας στρατηγικής καθυστέρησε, καθώς υπήρχαν εσωτερικές διαφωνίες σχετικά με την Κίνα. Ο υπουργός Οικονομικών, Σκοτ Μπέσεντ, πίεσε για ηπιότερη γλώσσα απέναντι στο Πεκίνο, σύμφωνα με δύο άτομα με γνώση των εσωτερικών συζητήσεων που μίλησαν υπό καθεστώς ανωνυμίας. Ο Μπέσεντ συμμετέχει σε ευαίσθητες εμπορικές συνομιλίες με την Κίνα, ενώ και ο Τραμπ εμφανίζεται προσεκτικός διατηρώντας τις λεπτές ισορροπίες στις σχέσεις με το Πεκίνο. Το νέο κείμενο τονίζει ότι οι ΗΠΑ πρέπει να κάνουν δύσκολες επιλογές σε παγκόσμιο επίπεδο. Αναφέρει ότι «μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, οι Αμερικανοί ειδικοί στην εξωτερική πολιτική έπεισαν τους εαυτούς τους ότι η μόνιμη αμερικανική κυριαρχία σε ολόκληρο τον κόσμο ήταν προς το συμφέρον της χώρας μας. Ωστόσο, οι υποθέσεις άλλων χωρών μάς αφορούν μόνο αν οι δραστηριότητές τους απειλούν άμεσα τα συμφέροντά μας». Στην εισαγωγική του σημείωση, ο Τραμπ τη χαρακτήρισε «οδικό χάρτη για να διασφαλιστεί ότι η Αμερική θα παραμείνει το μεγαλύτερο και πιο επιτυχημένο έθνος στην ανθρώπινη ιστορία και η πατρίδα της ελευθερίας σε ολόκληρη τη Γη».
Παρότι ο Τραμπ είναι απρόβλεπτος, γεγονός που καθιστά δύσκολη την πρόβλεψη για το πόσο πιστά ή για πόσο διάστημα θα ακολουθήσει τις ιδέες αυτές, το έγγραφο μοιάζει να ευθυγραμμίζεται με πολλές από τις κινήσεις που έχει ήδη κάνει στη δεύτερη θητεία του, αλλά και με τις προτεραιότητες ορισμένων συμβούλων του. Περιλαμβάνει την ανάπτυξη σημαντικά μεγαλύτερης αμερικανικής στρατιωτικής ισχύος στο δυτικό ημισφαίριο, τη λήψη πολλών μέτρων για τον περιορισμό της μετανάστευσης στις ΗΠΑ, την ενίσχυση της βιομηχανικής βάσης των ΗΠΑ και την προώθηση της «δυτικής ταυτότητας», συμπεριλαμβανομένης της Ευρώπης. Η στρατηγική κάνει επίσης αναφορά σε λεγόμενες παραδοσιακές αξίες που συνδέονται με τη χριστιανική δεξιά, σημειώνοντας ότι η κυβέρνηση επιθυμεί «την αποκατάσταση και αναζωογόνηση της αμερικανικής πνευματικής και πολιτιστικής υγείας» και «μια Αμερική που τιμά τις παλαιές δόξες και τους ήρωές της», ενώ τονίζει την ανάγκη ύπαρξης «όλο και περισσότερων ισχυρών, παραδοσιακών οικογενειών που μεγαλώνουν υγιή παιδιά».
Όπως έχει αναφέρει το Politico, η στρατηγική αφιερώνει ασυνήθιστα μεγάλο μέρος στη Λατινική Αμερική, την Καραϊβική και τους γείτονες των ΗΠΑ, κάτι που αποτελεί απόκλιση από προηγούμενες κυβερνήσεις οι οποίες συνήθως προέτασσαν άλλες περιοχές και ζητήματα, όπως την αντιμετώπιση μεγάλων δυνάμεων όπως η Ρωσία και η Κίνα ή την καταπολέμηση της τρομοκρατίας. Το κείμενο δείχνει ότι η στρατιωτική ενίσχυση του Τραμπ στο δυτικό ημισφαίριο δεν είναι προσωρινό φαινόμενο. Αυτή η ενίσχυση, η οποία περιλάμβανε αμφιλεγόμενα στρατιωτικά πλήγματα σε σκάφη που υποτίθεται ότι μετέφεραν ναρκωτικά, παρουσιάστηκε από την κυβέρνηση ως δράση κατά των καρτέλ, ενώ ταυτόχρονα η κυβέρνηση ελπίζει ότι θα μπορούσε να ασκήσει πίεση στον ηγέτη της Βενεζουέλας Νικολάς Μαδούρο ώστε να παραιτηθεί.
Η στρατηγική ζητά επίσης «καταλληλότερη παρουσία της Ακτοφυλακής και του Ναυτικού για τον έλεγχο θαλάσσιων οδών, την αποτροπή παράνομης και ανεπιθύμητης μετανάστευσης, τη μείωση της διακίνησης ανθρώπων και ναρκωτικών και τον έλεγχο βασικών διαδρομών μεταφοράς σε περίοδο κρίσης». Επιπλέον, υποστηρίζει ότι οι ΗΠΑ πρέπει να ενισχύσουν τις σχέσεις τους με τις κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής, συμπεριλαμβανομένης της συνεργασίας για τον εντοπισμό στρατηγικών πόρων, προφανώς αναφερόμενοι σε υλικά όπως οι σπάνιες γαίες. Δηλώνει επίσης ότι οι ΗΠΑ θα συνεργαστούν περισσότερο με τον ιδιωτικό τομέα για να προωθήσουν «ευκαιρίες στρατηγικών εξαγορών και επενδύσεων για αμερικανικές εταιρείες στην περιοχή». Αν και τέτοιες επιχειρηματικού χαρακτήρα δεσμεύσεις, τουλάχιστον σε γενικό επίπεδο, θα μπορούσαν να ικανοποιήσουν πολλές κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής που έχουν απογοητευθεί από την έλλειψη αμερικανικής προσοχής, παραμένει ασαφές το πώς συνδυάζονται με την επιμονή του Τραμπ στην επιβολή δασμών στους εμπορικούς εταίρους της Αμερικής.
Η Εθνική Στρατηγική Ασφαλείας αφιερώνει σημαντικό κομμάτι στην Κίνα, αν και συχνά δεν την αναφέρει ευθέως. Πολλοί Αμερικανοί νομοθέτες, από όλο το πολιτικό φάσμα, θεωρούν την όλο και πιο διεκδικητική Κίνα ως τη σοβαρότερη μακροπρόθεσμη απειλή για την αμερικανική παγκόσμια ισχύ. Και παρόλο που η στρατηγική χρησιμοποιεί σκληρή γλώσσα, είναι προσεκτική και μακριά από εμπρηστικές διατυπώσεις. «Η κυβέρνηση δεσμεύεται να επαναξιολογήσει την οικονομική σχέση της Αμερικής με την Κίνα, δίνοντας προτεραιότητα στην αμοιβαιότητα και τη δικαιοσύνη για την αποκατάσταση της αμερικανικής οικονομικής ανεξαρτησίας», αναφέρει χαρακτηριστικά. Προσθέτει, ωστόσο, ότι «το εμπόριο με την Κίνα πρέπει να είναι ισορροπημένο και προσανατολισμένο σε μη ευαίσθητους παράγοντες», ενώ ζητά «τη διατήρηση μιας πραγματικά αμοιβαία επωφελούς οικονομικής σχέσης με το Πεκίνο».
Στο έγγραφο αναφέρεται ότι οι ΗΠΑ θέλουν να αποτρέψουν πόλεμο στον Ινδο-Ειρηνικό, κάνοντας αναφορά στις αυξανόμενες εντάσεις στην περιοχή, συμπεριλαμβανομένων εκείνων μεταξύ της Κίνας και συμμάχων των ΗΠΑ όπως η Ιαπωνία και οι Φιλιππίνες. Τονίζει επίσης ότι «θα διατηρήσουμε τη μακροχρόνια δηλωτική πολιτική μας για την Ταϊβάν, που σημαίνει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν υποστηρίζουν οποιαδήποτε μονομερή αλλαγή του status quo στα στενά της Ταϊβάν», κάτι που ενδέχεται να καθησυχάσει όσους ανησυχούν ότι ο Τραμπ θα απομακρυνθεί από τη στήριξη των ΗΠΑ στην Ταϊβάν απέναντι στις συνεχιζόμενες πιέσεις της Κίνας.
Η στρατηγική δηλώνει ότι αποτελεί «ζωτικό συμφέρον των Ηνωμένων Πολιτειών η διαπραγμάτευση ταχείας διακοπής των εχθροπραξιών στην Ουκρανία» και η μείωση του κινδύνου ρωσικής αντιπαράθεσης με άλλες χώρες της Ευρώπης. Ωστόσο, το κείμενο είναι ιδιαίτερα ήπιο έναντι της Ρωσίας, καθώς ασκεί ελάχιστη κριτική στη Μόσχα. Αντίθετα, επιφυλάσσει ορισμένες από τις πιο αυστηρές παρατηρήσεις του σε σύμμαχες χώρες της Ευρώπης. Η κυβέρνηση, με αρκετά συγκαλυμμένο τρόπο, επικρίνει τις προσπάθειες ευρωπαϊκών κυβερνήσεων να περιορίσουν ακροδεξιά κόμματα, χαρακτηρίζοντας τέτοιες κινήσεις πολιτική λογοκρισία. Αναφέρει ότι «η κυβέρνηση Τραμπ βρίσκεται σε αντιπαράθεση με Ευρωπαίους αξιωματούχους που έχουν μη ρεαλιστικές προσδοκίες για τον πόλεμο (στην Ουκρανία), ενώ βρίσκονται σε ασταθείς κυβερνήσεις μειοψηφίας, πολλές από τις οποίες καταπατούν βασικές αρχές δημοκρατίας για να καταστείλουν την αντιπολίτευση».
Προσθέτει επίσης ότι η μετανάστευση ενδέχεται να αλλάξει θεμελιωδώς την ευρωπαϊκή ταυτότητα με τρόπο που θα μπορούσε να επηρεάσει αρνητικά τις σχέσεις των χωρών της ηπείρου με τις ΗΠΑ, υποστηρίζοντας ότι «μακροπρόθεσμα, είναι περισσότερο από πιθανό ότι μέσα σε λίγες δεκαετίες το πολύ, ορισμένα μέλη του ΝΑΤΟ θα γίνουν κατά πλειοψηφία μη ευρωπαϊκά» και ότι «είναι ανοιχτό το ερώτημα αν θα αντιλαμβάνονται τη θέση τους στον κόσμο ή τη συμμαχία τους με τις Ηνωμένες Πολιτείες με τον ίδιο τρόπο όπως εκείνοι που υπέγραψαν τον Χάρτη του ΝΑΤΟ». Παρά ταύτα, το έγγραφο αναγνωρίζει τη σημασία της Ευρώπης, επισημαίνοντας ότι «όχι μόνο δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την Ευρώπη, κάτι τέτοιο θα ήταν αυτοκαταστροφικό σε σχέση με τους στόχους αυτής της στρατηγικής» και ότι «στόχος μας θα πρέπει να είναι να βοηθήσουμε την Ευρώπη να διορθώσει την τρέχουσα πορεία της».
Η πρώτη Εθνική Στρατηγική Ασφαλείας της κυβέρνησης Τραμπ επικεντρώθηκε σε μεγάλο βαθμό στον ανταγωνισμό των ΗΠΑ με τη Ρωσία και την Κίνα, αλλά ο πρόεδρος συχνά την υπονόμευε προσπαθώντας να κερδίσει την εύνοια των ηγετών αυτών των πυρηνικών δυνάμεων. Αν αυτή η νέα στρατηγική αντανακλά καλύτερα αυτό που ο ίδιος πραγματικά πιστεύει, θα μπορούσε να βοηθήσει άλλα τμήματα της αμερικανικής κυβέρνησης να προσαρμοστούν, καθώς και ξένες κυβερνήσεις. Όπως συμβαίνει συχνά με τα έγγραφα της κυβέρνησης Τραμπ, η στρατηγική αφιερώνει σημαντικό χώρο στον έπαινο του ανώτατου διοικητή, τον οποίο περιγράφει ως «Πρόεδρο της Ειρήνης» και σημειώνει θετικά ότι «χρησιμοποιεί ανορθόδοξη διπλωματία».
Παράλληλα, δυσκολεύεται ανά διαστήματα να επιλύσει προφανείς αντιφάσεις, καθώς αναφέρει ότι οι ΗΠΑ πρέπει να έχουν υψηλό όριο για ξένες παρεμβάσεις, αλλά ταυτόχρονα δηλώνει ότι επιθυμούν να «αποτρέψουν την εμφάνιση κυρίαρχων αντιπάλων». Επιπλέον, υποβαθμίζει τις φιλοδοξίες πολλών μικρότερων χωρών, δηλώνοντας ότι «η δυσανάλογη επιρροή μεγαλύτερων, πλουσιότερων και ισχυρότερων εθνών είναι μια διαχρονική αλήθεια των διεθνών σχέσεων».
Η Εθνική Στρατηγική Ασφαλείας είναι η πρώτη από μια σειρά σημαντικών εγγράφων άμυνας και εξωτερικής πολιτικής που πρόκειται να δημοσιεύσει η κυβέρνηση Τραμπ, συμπεριλαμβανομένης της Εθνικής Αμυντικής Στρατηγικής, η οποία αναμένεται να έχει παρόμοιο προσανατολισμό. Οι αρχικές κατευθύνσεις των προηγούμενων στρατηγικών έχουν συχνά ανατραπεί από γεγονότα: μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, η πρώτη στρατηγική του Τζορτζ Μπους του νεότερου κατέληξε να επικεντρώνεται έντονα στην αντιμετώπιση της ισλαμικής τρομοκρατίας, ενώ η ομάδα του Τζο Μπάιντεν χρειάστηκε να ξαναγράψει τη δική της μετά την κλιμάκωση της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία.
Πηγή: newsbeastt.gr
