Για την διάλυση του σχήματος Πλούταρχου – Γονίδη και μου ήρθαν στο μυαλό όσα μου είπε πριν μια δεκαετία ένας παλιός μετρ που ξέρει καλά το χάρτη της νύχτας:
Ότι το παιχνίδι χάνεται όταν οι φιλοδοξίες θολώνουν την πραγματική εικόνα. Ο Γιάννης Πλούταρχος στα ξεκινήματά του ήταν το «αντίπαλον δέος» του Αντωνάκη του Ρέμου.
Μπήκε όμως πολύ αργά στη λογική των συνεργασιών επιλέγοντας για πολλά χρόνια σόλο εμφανίσεις. Όταν ο Ρέμος έκανε παντός τύπου συνεργασίες: Από Βοσκόπουλο και Πρωτοψάλτη μέχρι Βίσση Βανδή και Γαρμπή.
Κάπου εκεί έχασε ο Πλούταρχος το «τρένο» της κορυφής. Και ξεκίνησε αργά συνεργασίες. Τώρα διαλύθηκε το σχήμα με τον Γονίδη. Για τα γνωστά θέματα που χαλάνε τα σχήματα.
Σειρά ονομάτων, εμφάνιση πάνω στην πίστα κτλ. Το περίεργο είναι πως πριν μερικές μέρες χάλασε και το σχήμα Ζευγαρά – Κακοσαίου.
Γιατί μου είπαν πως ο Γιώργος ναι μεν θα ήταν δεύτερο όνομα ωστόσο είχε και αυτός υπερβολικές απαιτήσεις και βέβαια όταν του προτάθηκε σόλο πρόγραμμα σε άλλο μαγαζί την έκανε με ελαφρά…
Η εποχή έχει αποδείξει πως δεν είναι ιδανική για μοναχικούς καβαλάρηδες. Το αντίθετο μάλιστα. Και καλό είναι οι καλλιτέχνες να σέβονται πέραν του κοινού και τους επιχειρηματίες που υπερβαίνουν πολλές φορές υπομονής και δυνάμεων για να κρατήσουν σχήματα και ζωντανές τις επιχειρήσεις τους.
nassosblog.gr
