Ας το παραδεχτούμε. Λίγο-πολύ όλους μας ενδιαφέρει και κατά καιρούς μας παιδεύει η γνώμη του κόσμου. Τα λόγια των γνωστών, των φίλων, των συνεργατών, ακόμα κι εκείνων των ατόμων που δε γνωρίζουμε καν έχουν δύναμη πάνω μας.
Θέλουμε να προβάλλουμε προς τα έξω την καλύτερη, ή μάλλον την πιο αποδεκτή, εικόνα του εαυτού μας για να αποφύγουμε τα αρνητικά σχόλια. Κάπως έτσι, οι άλλοι, οι συχνά άγνωστοι άλλοι, που ίσως καν να μην εκτιμούμε, οριοθετούν τις κινήσεις μας και ρυθμίζουν τις αποφάσεις μας.
Μήπως ήρθε ο καιρός να σταματήσουμε να ασχολούμαστε με τη γνώμη του κόσμου, να πάψει να μας ενδιαφέρει το τι θα πει καθένας; Μήπως να κοιτάξουμε τον εαυτό μας και τις δικές μας επιθυμίες και να μην επικεντρωνόμαστε σε εξωτερικούς παράγοντες, δίνοντάς τους μάλιστα τη δύναμη να μας κατευθύνουν;
Δε θα ‘πρεπε να σκεφτόμαστε την κάθε μας κίνηση με κριτήριο το «τι θα πει ο κόσμος;» γιατί:
1. Ψάχνουν πάντα κάτι αρνητικό
Οι άνθρωποι έχουν μάθει να βλέπουν την αρνητική πλευρά των γύρω τους -μιας κι αυτό ανακουφίζει, στο μυαλό τους, κάπως τις ατέλειές τους. Είναι συχνά ζηλόφθονοι και ξεσπάνε τις ανασφάλειές τους μέσω της κακεντρεχούς κριτικής σε άλλους. Συνεπώς, τα λόγια τους, τις περισσότερες φορές, είναι απλά απόρροια των άσχημων συναισθημάτων που τους κατακλύζουν (του θυμού, της απογοήτευσης) και δεν είναι μία αντικειμενική, εποικοδομητική κριτική που θα μας κάνει καλύτερους.
2. Είναι η άποψή τους, όχι η δική μας
Ακόμα κι αν σε ορισμένες περιπτώσεις αυτός που θα μας κρίνει και θα μας σχολιάσει έχει δίκιο, δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει η άποψή του, η δική του οπτική, γιατί ο καθένας από εμάς ζει στο μικρόκοσμό του, έχει τη δική του κοσμοθεωρία, τις δικές του αξίες κι αρχές, και συνεπώς η γνώμη κάποιου τρίτου δεν ταιριάζει πάντα στο δικό μας καλούπι, κι ούτε είμαστε υποχρεωμένοι να τη δεχτούμε και να την ενστερνιστούμε.
3. Ευνοuχιζόμαστε
Όταν σκεφτόμαστε καθετί που θα πούμε και θα κάνουμε με βάση τη γνώμη και την κριτική του κόσμου, το αποτέλεσμα θα ‘ναι η πλήρης καταπίεση του εαυτού μας και της προσωπικότητάς μας. Θα μετατραπούμε σε κάτι που δεν είμαστε και το αποτέλεσμα θα είναι ό,τι χειρότερο, αφού η καταπίεση μόνο εις βάρος μας μπορεί να λειτουργήσει.
4. Μας πηγαίνει πίσω
Η κριτική κι η άποψη των τρίτων, τις περισσότερες, αν όχι όλες τις φορές, είναι κακοπροαίρετη, αυστηρή κι επικριτική. Τα αρνητικά σχόλια έχουν την τάση να καταβάλλουν τον καθένας μας, να μας στεναχωρούν, να μας απογοητεύουν, να μας χαλάνε την ψυχολογία και να μειώνουν την αυτοεκτίμησή μας. Κι έτσι, τελικά, η άποψή τους δε μας προσφέρει καμία απολύτως βοήθεια, παρά μόνο πικρία και μια τάση για παραίτηση -ή ίσως κι οργή, που είναι αυτοκαταστροφική.
5. Είμαστε αυτοί που είμαστε
Αυτοί που παλεύουμε να γίνουμε, κυρίως για μας, και πρέπει να κάνουμε τα λάθη μας, να μαθαίνουμε από αυτά, να αγαπάμε τα ελαττώματά μας και τα σφάλματά μας και να γινόμαστε έτσι καλύτεροι, αλλά με τη δική μας δύναμη και τη δική μας αλήθεια, όχι με του κάθε τρίτου.
6. Μετατρεπόμαστε σε υποχείρια
Γινόμαστε μαριονέτες στα χέρια του καθενός και στο άκουσμα οποιασδήποτε δυσάρεστης κριτικής, τρέχουμε να βελτιώσουμε ό,τι εκείνος θεώρησε λάθος. Αλλάζουμε ουσιαστικά το χαρακτήρα μας, αλλοιώνουμε την προσωπικότητά μας και, χωρίς να το καταλάβουμε, φτάνουμε στο σημείο να μην είμαστε πλέον εμείς.
7. Μόνο εμείς ξέρουμε ποιο είναι το σωστό και το λάθος για εμάς
Ακόμα κι αν κάνουμε λάθη, εμείς οι ίδιοι θα βρούμε τον ορθό δρόμο και τη λύση που θα ακολουθήσουμε. Ίσως να αργήσουμε, αλλά κάπου μέσα μας γνωρίζουμε ποια είναι τελικά η σωστή –για μας– κατεύθυνση.
8. Ο κόσμος πάντα θα κρίνει
Θα σχολιάσει, θα μεταφέρει λόγια, θα διαστρεβλώσει γεγονότα. Θα μας απογοητεύσει και θα μας στεναχωρήσει. Είναι ανέφικτο, ουτοπικό, να προσπαθήσουμε να ζήσουμε σε έναν κόσμο όπου ο καθένας κοιτάει τον εαυτό του. Πολλοί περιμένουν στη γωνία για να μας επικρίνουν για το οτιδήποτε. Δεν μπορούμε να προσέχουμε κάθε μας λέξη και πράξη, να μη ζούμε ελεύθεροι αλλά φοβισμένοι. Δεν πρέπει να επιτρέπουμε σε κανένα να μας περιορίζει. Η κριτική τους έρχεται (και μας επιβάλλεται) μόνο με τη δική μας ανοχή, όταν θέτουμε τα όριά μας κανείς δεν μπορεί να μας πειράξει.
9. Κανείς δεν είναι καλύτερός μας
Κανείς δεν είναι πιο έξυπνος, πιο ηθικός από εμάς, για να μας υποδείξει πώς θα πρέπει να ζούμε κι αυτό όχι, απαραίτητα, γιατί έχει κάνει κι εκείνος (ίδια) λάθη, αλλά γιατί κανείς δεν είναι «εμείς», δεν έχει περπατήσει στα παπούτσια μας, δεν ξέρει ποιοι είμαστε και πώς φτάσαμε ως εδώ. Καθένας μας ξέρει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο πώς να διαχειριστεί τη ζωή του.
10. Δεν τους πέφτει λόγος
Δεν υπάρχει λόγος να μας ενδιαφέρει η γνώμη κάποιου τρίτου που δεν εκτιμάμε, πόσο μάλλον που δε γνωρίζουμε καν. Δεν αποτελεί κομμάτι της ζωής μας κι απλά δεν τον αφορά.
Αν δε ζούμε ελεύθερα, για μας, χωρίς να μας επηρεάζει η γνώμη των τρίτων, ποτέ δε θα ζήσουμε πραγματικά!
