“Είμαι ένα αδεσποτάκι. Δεν φύτρωσα μόνο μου ξαφνικά μια μέρα… Απλά κάποιοι άνθρωποι, αν και δεν με ήθελαν καθόλου, δεν στείρωσαν τη μαμά μου που είχαν αγοράσει απο pet shop και με έκαναν αδεσποτούλι πολύ νωρίς!
Στο μυαλό τους είμαι υποτείθεται σκυλάκι τυχερό… Γιατί; Ήταν… μεγαλόψυχοι μαζί μου… Με παράτησαν στο πουθενά, να διαλέξω εγώ πως θα πεθάνω… Από αυτοκίνητο; Από φόλα; Ή αργά και βασανιστικά από τη ζέστη και την αφυδάτωση;
Ναι, πολλές επιλογές είχα! Με άφησαν, λοιπόν, οι “καλόκαρδοι” κηδεμόνες της μαμάς μου, μαζί με τα αδερφάκια μου κάπου στο πουθενά να παλέψουμε μόνα για τη ζωή μας. Δεν προλάβαμε να χαρούμε χάδια, θαλπωρή, αγάπη. Δεν προλάβαμε να χαρούμε τη μανούλα μας. Δεν της επέτρεψαν να μας διδάξει, να μας ταΐσει, να μας μεγαλώσει!
Η αθώα κουταβίσια ψυχούλα μας μπήκε νωρίς στα βάσανα. Σε μια μέρα μέσα άλλαξε η ζωή μας. Νέο περιβάλλον, αφιλόξενο, χωρίς σπίτι, φαγητό και μαμά. Μεγαλώσαμε απότομα.
Παρ’ όλα αυτά, μερικοί περαστικοί έδειξαν κάποιο ενδιαφέρον. Σταματούσαν μερικές φορές αυτοκίνητα, έπαιρναν κάποιο από εμάς και έφευγαν. Είναι καλά τα αδερφάκια μου; Δεν είναι; Δεν ξέρω! Ούτε θα μάθω ποτέ. Εύχομαι να κοιμούνται στην ασφάλεια ενός σπιτιού, σε ένα τεράστιο αφράτο μαξιλάρι.
Εμένα δεν με διάλεξε κανείς. Όταν ήρθαν να πάρουν και την τελευταία από τις αδερφούλες μου τρομοκρατήθηκα! Συνειδητοποίησα πως θα έμενα μόνος. Έκανα νάζια, πηδούσα τριγύρω τους εδώ και εκεί, τους κουνούσα την ουρίτσα μου, τους ακολουθούσα από πίσω ως το αυτοκίνητο. Μα εκείνοι είχαν αγκαλιά την αδερφή μου, δεν με κοιτούσαν καν εμένα.
Έκανα να μπω και γω στο αμάξι μαζί τους. Με έδιωξαν. “Δυο σκυλιά είναι πολλά”, είπαν. Με αποχαιρέτισε η αδερφούλα μου με τα μάτια της πίσω απ’ το κλειστό παράθυρο. Έβαλαν οι άνθρωποι μπρος και έφυγαν. Έτρεχα πίσω τους, μήπως αλλάξουν γνώμη… Αλλά τίποτα!
Τι στραβό έχω; Δεν καταλαβαίνω! Κουρασμένος, απογοητευμένος και φοβισμένος παραιτήθηκα από την προσπάθεια. Τι σημασία είχε να προσπαθώ; Ώσπου δύο παιδάκια πέρασαν παίζοντας από εκεί, με είδαν ολομόναχο στην άκρη του δρόμου, με λυπήθηκαν, μου πέρασαν ένα σκοινάκι στο λαιμό και με πήραν μαζί τους! Νόμιζα πως βρήκα οικογένεια και χάρηκα ακολουθώντας τα. Μα όταν φτάσαμε στο σπίτι οι μεγάλοι δε χάρηκαν. Έχουν ήδη σκυλάκια και δεν μπορούν να έχουν και εμένα… Και τα άλλα σκυλάκια εκεί δεν με θέλουν καθόλου.
Τι να κάνω κι εγω; Είμαι ήσυχο, κάθομαι σε μια γωνιά και περιμένω μήπως διαλέξει κάποιος τελικά κι εμένα και σωθώ! Μήπως με αγαπήσει κανείς και γίνει ο άνθρωπός μου… Κι εγώ θέλω να γίνω ο σκύλος του! Να μην τον αφήσω ποτέ μόνο, όπως άφησαν άλλοι εμένα!
Περιμένω… Και το μέλλον μου είναι αβέβαιο! Δεν έχω που να μείνω. Θα με βοηθήσετε; Σας παρακαλώ, αν είσαι εκεί έξω ΕΣΥ που θα με ξεχωρίσεις από τα άλλα και θα με επιλέξεις, κάντο γρήγορα! Το αδέσποτο της γειτονιάς σου!”
Ας ελπίσουμε σε ένα αύριο χωρίς αδέσποτες ψυχές του δρόμου… Τα Animal News σας εύχονται χρόνια πολλά, καλή χρονιά, γεμάτη υγεία και ελπίδα!
…Γράφει ο Αναστάσης Γκαβανόζης!
