Για τον κόσμο του βουνού, της ορειβασίας και της αναρρίχησης, τα τρία περιστατικά (δύο δυστυχήματα και ένα ατύχημα) μέσα σε τρεις μέρες που συνέβησαν στον Όλυμπο, είναι ένα ισχυρό σοκ. Πόσω μάλλον που τα δυο από τα τρία είναι θανατηφόρα. Το σοκ είναι μεγαλύτερο, διότι συνέβησαν σε έμπειρους ορειβάτες και αναρριχητές. Όχι σε «ορειβάτες του Σαββατοκύριακου». Επίσης, συνέβησαν όχι στις κορυφές ή στα πιο ψηλά και επικίνδυνα σημεία, αλλά χαμηλά και κοντά στο μονοπάτι Ε4 (σ.σ. Το Ε4 είναι ένα ευρωπαϊκό μονοπάτι μεγάλων διαδρομών υπό την εποπτεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης Ορεινής Πεζοπορίας).

Ευλόγως, λοιπόν, αναρωτιέται κάποιος: «τι έπαθε ο Όλυμπος;»

Ο Βαγγέλης Φαλάρας, Διοικητής της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας Κατερίνης, μιλά με δυσκολία. Έχει ξεχάσει πότε κοιμήθηκε για τελευταία φορά. Η επιχείρηση διάσωσης της Υπηρεσίας για το τελευταίο συμβάν άρχισε το απογευματάκι της Δευτέρας και τελείωσε το πρωί της Τρίτης. «Μπήκαμε στο μονοπάτι στις 4 και κάτι το απόγευμα και βγήκαμε στο Λιτόχωρο στις 9 παρά το πρωί. Επιχειρούσαμε επί 14 ώρες. Δυστυχώς ο ένας ορειβάτης έχασε τη ζωή του, αν και είχε τεράστια εμπειρία. Ο Χρήστος ήταν γνωστός σε όλους τους συναδέρφους, σε όλους όσοι αγαπούν το βουνό».

Ναι, μοιάζει απίστευτο. Ο Χρήστος Ανανιάδης, οδηγός βουνού, από τους πιο έμπειρους, σκοτώθηκε στον Όλυμπο, ένα βουνό που γνώριζε πολύ καλά. Αλλά ούτε η εμπειρία ούτε η ικανότητα εγγυώνται την αθανασία. Τον περασμένο Απρίλιο, ο Ελβετός Ούλι Στεκ, ο καλύτερος extreme ορειβάτης και αναρριχητής στον κόσμο, έχασε τη ζωή του στα Ιμαλάια, στην προσπάθειά του να ανεβεί στο Έβερεστ, σε ένα σημείο που γνώριζε πολύ καλά.

Η επιχείρηση διάσωσης στον Όλυμπο, η τρίτη μέσα σε τρεις μέρες, ήταν πολύ δύσκολη. Εκτός από τις πολλές ώρες που απαίτησε, πραγματοποιήθηκε με θερμοκρασία που έφτασε τους -12 βαθμούς Κελσίου. Συμμετείχαν 35 άτομα, πυροσβέστες και μέλη εθελοντικών ομάδων, όλοι μια γροθιά για να σώσουν ζωές.

Φέτος, όπως μας ενημερώνει ο Βαγγέλης Φαλάρας, τα συμβάντα στον Όλυμπο είναι ήδη 26, με τα δυο πρόσφατα να είναι θανατηφόρα. Πέρσι, τα συμβάντα ήταν 18 και πρόπερσι μόλις 12. Τι συμβαίνει; Γιατί έχουν πολλαπλασιαστεί τα ατυχήματα; Από τη στιγμή που βλέπουμε ατυχήματα να συμβαίνουν σε τόσο έμπειρους ορειβάτες, δεν μπορεί να επικαλεστεί κάποιος την επισκεψιμότητα ή την έλλειψη εμπειρίας ως παράγοντες αύξησης των ατυχημάτων. «Δυστυχώς το βουνό ξεγελά. Είχαμε βροχές και κρύα, και κατόπιν ήλιο. Αυτό δημιούργησε μια ψευδαίσθηση ασφάλειας, ενώ ο πάγος δεν είχε λιώσει. Δεν είναι σύμπτωση ότι σε όλα τα συμβάντα είχαμε γλιστρήματα των αναβατών».

Αλίμονο σε όποιον υποτιμά το βουνό, πιστεύει ότι μπορεί να το δαμάσει, να το κατακτήσει, να το νικήσει. Το βουνό είναι πιο δυνατό και το δείχνει σε κάθε ευκαιρία. Έμπειροι και άπειροι πρέπει να το παίρνουν εξίσου στα σοβαρά, να νιώθουν το δέος του, το φόβο του, την ανάσα του και να λαμβάνουν τα ίδια ακριβώς μέτρα ασφαλείας, είτε ανεβαίνουν για πρώτη είτε ανεβαίνουν για εκατοστή φορά…