Όσοι έχουμε περάσει από τα ελληνικά πανεπιστήμια, ξέρουμε πάρα πολύ καλά ότι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι σαν τον Τσιόδρα, δεν είναι κανόνας. Όλοι θυμόμαστε αρκετούς που το κύριο τους ενδιαφέρον εξαντλούταν στις χρηματοδοτήσεις των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, των οποίων τη λάντζα έκαναν πάντα οι φοιτητές.
Θυμόμαστε άλλους που ναρκισσίζονταν από το ύψος της πανεπιστημιακής έδρας με νεαρές φοιτήτριες και άλλους που εντελώς αδιάφοροι, μετά από μικρή ή μεγάλη πορεία στα γράμματα και τις επιστήμες, εξασφάλιζαν τα οικονομικο-κοινωνικά προνόμια του ακαδημαϊκού και περνούσαν από τα αμφιθέατρα όπως οι τουρίστες από την πλατεία Συντάγματος.
Επίσης, όσες νέες και ωραίες έχουμε περάσει από μικρά και μεγάλα ελληνικά νοσοκομεία συνοδεύοντας ηλικιωμένους γονείς ή μικρά παιδιά, σίγουρα θυμόμαστε αρκετούς από τους άρρενες ιατρούς να απλώνουν την σεξιστική τους νοοτροπία στο χώρο, θεωρώντας μας αυτονόητα θύματα της λευκής τους μπλούζας. Το αίσθημα ανωτερότητας πολλών γιατρών δεν εξαντλείται απαραίτητα στις γυναίκες αλλά και στη χρήση του ενικού ακόμη και σε μεγαλύτερους ηλικιακά ασθενείς, που τους μιλούν στον πληθυντικό.
Στη χώρα που καταξίωνε την μικροαστική οικογένεια επί δεκαετίες με ένα πτυχίο Ιατρικής, σε χρυσή κορνίζα στον τοίχο -νομίζω είμαστε σε καλό δρόμο, το ξεπεράσαμε το σύνδρομο – υπήρχαν όμως πάντα εκείνοι που λάτρευαν την επιστήμη για τον άνθρωπο, χωρίς να ενδιαφέρονται για κάδρα και κορνίζες.
Που άλλαζαν ήπειρο, συνήθειες, περιβάλλον για την πρόοδο.
Που υπηρετούσαν το αντικείμενό τους από κάθε βαθμίδα.
Που οι τήβεννοι και τα βραβεία ήταν αυτονόητη συνέπεια της ζωής τους, όχι αυτοσκοπός.
Ο καθηγητής Τσιόδρας είναι ένας από αυτούς. Όχι μονάχα είναι, αλλά και φαίνεται. Είναι και ψάλτης. Είναι και θρησκευόμενος. Είναι και πολύτεκνος. Χαρακτηριστικά που τον κάνουν ακόμη πιο ενδιαφέροντα τον επιστήμονα, σε μένα, την άθρησκη.
Έρχομαι τώρα σε σένα ανόητε. Πέραν της επιστημοσύνης και της ανθρωπιάς που δε βλέπεις, είναι βασικό να γνωρίζεις, ότι ο καθηγητής Τσιόδρας δεν είναι άνθρωπος του πρωθυπουργού. Είναι ένας κορυφαίος λοιμοξιολόγος που μόλις είδε τα «πάρα στενά» ειδοποίησε τον υπουργό Υγείας για τον κίνδυνο μέσα από την απλούστατη λογική του καθήκοντος.
Δεν είναι άνθρωπος της δεξιάς, όπως ίσως βιάζεσαι να σκεφτείς, ούτε της αριστεράς. Είναι άνθρωπος της επιστήμης. Και αν καίγεσαι ανόητε, οπωσδήποτε να τον τοποθετήσεις σε έναν ιδεολογικό χώρο, σκέψου σε ποιον χώρο ταιριάζει ο άνθρωπος που εργάζεται άοκνα για τον άνθρωπο και όχι για τον πλούτο. Γιατί, αν το αγνοείς, σου επισημαίνω ότι η επιστήμη υπάρχει για τον άνθρωπο, από τον άνθρωπο, η επιστήμη είναι ο άνθρωπος.
Φαντάζομαι ανόητε, ότι και τον Γεώργιο Παπανικολάου, τον πατέρα του Παπ τεστ να σου βάζαμε κάθε απόγευμα στις έξι, στο εκράν, θα έβρισκες κάτι να του προσάψεις, ότι ας πούμε κουβαλούσε χαλιά στην Αμερική, ώσπου να τα καταφέρει να πείσει επιστημονικά στους επιτηρητές των εργαστηρίων που έκανε τις έρευνές του.
Οπότε ανόητε, είναι πάρα πολύ απλό και αυτονόητο ότι ο Τσιόδρας, αν θέλει να ψάλει την Κυριακή, γιατί έτσι θέλει, οφείλουμε να του ανοίξουμε και την Μητρόπολη Αθηνών, και την Αγιά Σοφιά και το Βατικανό, γιατί δεν είναι εσύ, ούτε εγώ, είναι ο Τσιόδρας.
Επίσης, εγώ σαν Ελληνίδα, την προσπάθεια που γίνεται τώρα για την αναχαίτιση του ιού, δε θα τη χρεώσω σε κανένα μέλος μιας κυβέρνησης που απαξίωσε το δημόσιο όσο καμιά άλλη στην μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας. Σε καμιά κυβέρνηση που καταδέχεται να έχει υπουργούς σαν τον Άδωνι Γεωργιάδη. Σε καμιά κυβέρνηση που αν δεν της συνέβαινε κορωνοϊός, ακόμη θα έψαχνε πώς να μην στελεχώσει την υγεία και την παιδεία. Θα τη χρεώσω στην επιστημονική ομάδα και τον επικεφαλής της. Τον Τσιόδρα δηλαδή.
Και κάτι ακόμα: αν μας βγει, γιατί είμαστε όλοι μαζί σε αυτήν την ιστορική μάχη, αν μας βγει, να σου πω, ανόητε την αμαρτία μου, Πρόεδρο Δημοκρατίας τον θέλω τον Τσιόδρα, και το εννοώ.
Αυτά, ανόητε, και πού είσαι; Σώπα και μείνε σπίτι.
Γράφει η Αλίκη Κατσαρού
spiralik.blogspot.com
