Σηκώνεσαι το πρωί και περιμένεις άσκοπα πάνω από ένα κινητό, ένα ταμπλετ, ένα λάπτοπ, μια οθόνη εν γένει, με τόσο θλιβερά τετραγωνισμένες και οριοθετημένες γωνιές να δεις ένα μήνυμα. Αν δεν έρθει τότε εσύ με κατήφεια θα συνεχίσεις τη μέρα σου μέχρι να έρθει το βράδυ. Ναι ξέρω, το βράδυ σε πονάει λίγο παραπάνω. Νιώθεις πιο κενός από οποιαδήποτε άλλη στιγμή τότε. Γιατί τις φωνές στο κεφάλι σου δεν τις καλύπτουν πλέον ούτε οι συζητήσεις των αγνώστων στο μετρό, ούτε τα βήματα εκείνων που κατά δεκάδες διασχίζουν μαζί σου δρόμους, πλατείες, διαβάσεις και πεζοδρόμια καθημερινά κουβαλώντας καθείς δικές του έννοιες. Το βράδυ είσαι εσύ μόνος σου. Η μοναξιά σου αυτή που άλλες φορές σε βοήθησε τόσο να ξεδιαλύνεις τις σκέψεις σου τώρα είναι βραχνάς στον λαιμό σου. Δεν την θες, θα ήθελες να ήσουν άλλου, σε ένα κρεβάτι, σε έναν καναπέ, στο πάτωμα, σε μια γαμημένη αγκαλιά. Στη δίκη του. Θα ένιωθες πιο ασφαλής εκεί. Θαρρείς πως αν δυο κενά ενωθούν θα γεμίσει το δωμάτιο ηδονές.
Αυτά σκέφτεσαι και αφού, περασμένα μεσάνυχτα, το πιοτό οπλίσει το χέρι σου, αποφασίζεις να πνίξεις για ακόμη μια φορά τον εγωισμό σου ένα ποτήρο ερυθρό, ξηρό κρασί και να μιλήσεις εσύ. Πόσο γελοίος αισθάνεσαι εκείνη την ώρα ή καλύτερα ταπεινωμένος. “Μα καλά,δεν έχω καθόλου εγωισμό;” σε ακούω να λες και σου απαντώ. Έχεις ! Είσαι ένα υπέρμετρα εγωιστικό ανθρωπάκι που είναι εξαρτημένο από εκείνον και δε μπορεί να δεχτεί την απόρριψη. Ναι αυτό είσαι· ένα πρεζάκι των μηνυμάτων του. Θέλεις την δόση σου κάθε τρεις και λίγο αλλιώς δεν μπορείς να λειτουργήσεις, είσαι ένα ράκος. Δεν έχεις δύναμη να σηκώσεις τα χέρια σου, πηγαίνεις από τον καναπέ στο κρεβάτι και τούμπαλιν περιμένοντας, ελπίζοντας, παρακαλώντας, ικετεύοντας για ένα μικρό δείγμα ευαισθησίας. Λες “δε μπορεί να πέσω πιο κάτω” και όμως μπορείς. Κάθε βράδυ αυτό κάνεις.
Σύνελθε. Σβήσε το τσιγάρο, πιες αυτό το τελευταίο ποτήρι στην υγεία του, βάλε μουσική, ντύσου και περπατά ανάμεσα στους αγνώστους. Έρχονται καλύτερες μέρες. Εμείς μόνοι μας τις φτιάχνουμε.
